(Aşka Dair)

Sebeb-i hayattı onunla karşılaşmak
Ötelenen yaşamın ta kendisiydi
Geçip giden onca senelerin ardından
Öylesine bestelenmemiş notalarda
Ezgiydi bir nevi derin mısralarından

Anlamdı benlikte onu tanımak
Unutulan sandığımız geçmiş
Fa anahtarından rengin alası
Hare kırmızı ve de
Hasret-i kanarya konuştukça susan

Cennet muştularıydı
Bir ağustos havasında İstanbul gibi
Nemli, boğucu ve sımsıcak
Tende yapışkan, terli
Yürekte meyve, çare-i merhem
Ne çok özlenen ah sevgili derken
Aşk …
Aşk tene durdu gülşensi bir yürek
Çağlayan kandı şahdamarında
Her şeydi o herşeyde gülüşleri
Sohbetin şerbeti, sözlerin dili
Bir bûsenin boynunda
Islak dokunuşlardı masum
Bir andı gelişi bir ömür
Akıbeti ayrılık yokluğu ölmek gibi

Bir vakt-i seherde soldu yine
Eskidi hasret, çürüdü özlem
Hayatın kalbi kırıldı kolumda
Benim aşkım onunsa prensipleri vardı
Doğmatik fikirlerdi oturan aşkın sofrasına
Dilin ezberinde unutulan saatti artık
Kim kazandı kimdi kaybeden
Nerede yanlış, bezgimiş anene
Sorularla birlikte tarihe kazındı
Yusuf’um kuyuda
Ah geride kırık bir yürek
Onca emekler onca yakarış
Asıldı ayın kancasına
Kaybolup gitti bir gölge gibi
Ve Aşk bitti

16/05/2010