Artýk çok geç, sancýlar þafaklarýn esaretinde muþtu bekliyor
Ne kadar meylettim ve gönlümün sesiyle vefaya yol verdim de üzülen ben oldum
Kime nasýl ve hangi hakla sormalýydým
Akýl onun, irade onun, gönül onun ve lakin kul olmak takvanýn aþk çilesindedir
Sevda onun imbiðinden nefeslenilir, fakru zarurete lafazanlýk denir


Yýlmamalýydým, ruhumun bizarlýðýný yeniden hakikate býrakmalýydým
Ne kadar kýrgýnlýðým varsa, nefesin müddeti hesaba tabi olan tanýmsa ayýlmalýydým
Ne miskinliðin yataðýnda, ne yeisin kucaðýnda umudumu soldurmamalýydým
Rahmet hala devam ettiðine göre, kul tercihlerinde yanýlsa bile maðfirete kanmalýydým
Baðýþlamak bir erdem olsa bile, dönüp bakmalýydým, aþký hak saymalýydým


Kaybolan yýllar halimin yýlgýnlýðýna elbette þahit olmuþtur
Yýkýlan ümitlerin vurgun yemiþ halinden geriye ne kaldýysa aldýrmadan yol almalýydým
Bir kalbin naifliðini bu þekilde yad ederek ruhuma ibretle sormalýydým
Hiç usanmadan gönlümün hicrani sayfalarýnda oyalanmadan yaþamaya baþlamalýydým
Her doðan günde ve her açan çiçekte umudumu koruyup kalbibin sahibine sunmalýydým


Gecenin en alýmlý harýnda efkar günlerce kalbimi sýzlatýyordu
Ne kadar yüreðimde yaram varsa durmadan kanayan bir haya misali sinemi daðlýyordu
Edep iyi ki vardý, aþk onsuz bir hazandý, sevda halin ikliminden mukadder olan zamandý
Sualler peþpeþe diziliyordu zihnimin duvarlarýna vurarak, elemi anlatýyordu
Bahanelerin gerekçesi ne kadar kalbi olurdu ve keþkelerle avunurdu diyordu


Susmuþtum, rüzgarýn sesine, kuþlarýn cilvesine, yapraklarýn ülfetine kendimi býrakmýþtým
Hüznün sayfalarýný aralayýp, mizanýn haþyetiyle hali fakirliðimi anmýþtým
Niye bu kadar betbinlik içinde acziyet yaþanýyor ve irade harap olarak gönül aðlýyor
Bilmediðim esrarý hikmetin lütfunu nasýl yok sayar ve halime yanar ve aðlarým
Bahtým için heveslerimi mutlak mý sayarým, nefsimi kýnamadan nasýl kulluk yaparým




Mustafa CÝLASUN