Bilemezsin, belki de bilmek istemezsin
Sen sadece kendi demindesin, heveslerinin derdindesin
Kalbin hicranýný söyle nasýl bileceksin
Bilmem ki niye böyle bir serkeþliðin içinde nefeslenirsin, halimi üzersin


Oysa en zarif ve hatip bir payesin
Nisa kimliðinde bahþedilen bir suhuletsin
Kalbi manada en latif bir ülfet-i þahanesin
Edebi bakýmdan ilham bahþeden bir þevksin, kalbim için süruru demsin


Söyle ne oldu sana, sessizliðini korusan da
Bir hesabýn kadri yüreðinde hiç kalmadý mý durma söyle yoksa
Dile gelen efkar alýp götürüyor sinemi, birnebze olsun anlasana
Hicran kuþatýyor yüreðimi, sen hiç sormasan da, kendi halinde yaþasan da


Çýktým þu daðlarýn yamaçlarýna
Ne kadar hýçkýrýklar içinde derdimi ufuklara anlatsam da
Bir hal oluyor ruhuma, aþk yüreðime ilhamýyla anlaþmayýnca
Yaþamak bu kadar bedbin býraktýran bir lütufsa, artýk vazgeçiyorum anla


Kabirler þimdi daha yakýn, solgunlaþan umutlarýma
Ne kadar çaresizlik içinde durmadan çýrpýnsam da, vazgeçtim artýk korkma
Artýk hiç takatim kalmadý, ruhum bizarlýk içinda yýllarca sukutu yaþadý
Gözlerim sessizce arandý, bilemezsin hasretinle ne çileleri sürurla karþýlamýþtý


Söyle geriye þimdi ne kaldý
Ne þafaklar açtý, ne hülyalar bir haz yaþattý, mütemadiyen aðlattý
Gönül hicran içinde ve kaybolmuþluðun kadrinde avare kaldý
Ne bir soran oldu, ne derdimin haklýlýðý anþaþýldý, hazan þimdi ruhuma çok yakýþtý




Mustafa CÝLASUN