Bugün “Sen Ölünce Kim Aðlar?” kitabýný okuyanlar kadar hayatý en güçlü yanýmla yeniden tanýmak istiyorum… Yaþamýn bana sunduðu seçenekler içindeki þansýmý, hüzünden ve korkularýmdan yana kullanarak bana sunulaný nasýl eskittiðimi görmek için henüz geç deðil… Erdem! Ýnsan yanýmýzýn korunmasý gereken en sýký bahçesi… Sonrasý ise verilene dokunup kendini yaðdýrmak güzel olana, dirhem dirhem…

Albert Camus “Kara kýþýn ortasýnda, içimde galip gelen bir yaz olduðunu fark ettim” demiþ bir yazýsýnda… Yaþamýn keskin dönemeçlerinde donakaldýkça düþüncelerimiz, hep bir þeyler bizi geri adýmlarla yarýþtýracak… Biz içimizdeki baharý keþfedene kadar ruhumuz eriyecek zamanýn avuçlarýnda…

Belki de yaþam insanlarýn kendi iç dünyalarýndaki labirentleri beslediði için deðil midir kendine uzak, gülüþleri eksik yürekler çoðaltmasý… Bir kadýnýn bir çocuðun ya da bir erkeðin kendine en son yaðmasý deðil midir yaþamýn son demine yaklaþtýkça keþkelerin artmasý…

Bunlarý düþündükçe içimdeki kendime tutunma, kendimi çoðaltma savaþý, galibiyetini arayan bir nara oluyor… Hayatýn kýnýnda saklý sizli bulvarlarýný tek tek geçiyorum düþlerimi allak bullak eden tüm ayrýntýlarý yok etmek adýna… Hayatýmýn kýyýsýz denizinde dalgakýran olacak þiirler akýtýyorum yüreðimin adressiz susuþlarýna…

Kýzýl günlerin ardýnda saklanan kendimi yine kendimle ödüllendirmenin hazzýný yüreðime her dokunduðumda hissediyorum… Sessizliðin koynuna girip dað masalýný içimde çoðaltýr gibi çýðlýk atýyorum atlasýn elleri ýslak diyarýna… Bugün sessizliðime ben olacak çok þey istiyorum çok…

Doðru olan ama henüz estiremediðim fýrtýnalarýmýn yamacýna usumu koyuyorum en çýplak rengiyle… Ýnsan olanýn, istemek adýna yüreðinin göðüne neler yazabileceði geliyor dimaðýma…

Ve…

Med-cezirlerin baþ döndüren burgusuna sancýlarýmý koyup týrnaklarýmý kanatana dek silmek tüm keþkelerimi… Sonra ruhumun en mahrem odasýnda sýðýnaklar ekmek her üþüdüðümde kendi güneþimi doðurmak için… Ve yaþamýn kurallarýndaki gizi içimdeki çocuða tek tek dökmek hiç hesapsýz ve cesurca… Hayýr demeyi öðrendiðim güne merhabayý verirken, içimdeki serçe kanatlarýný atlasýmýn masmavi salýncaðýna býrakmak delicesine…

Ah an! Ahh…

En çok da sende kývrandý umudun zirvesinde konuþlanan duygularým… Senin nehrine akamayan uçurum çiçeði oldu yüreðim... Ne dünümü ne yarýnýmý hak gördü vefanýn yanýna fedakârlýk diye iliþtirdiðim kulaçlarým… Þimdi zamanýn kollarýna býrakmak istiyorum vadisinde uçurumlar besleyen korkularýmý…

Ruhumdaki her kasýrganýn yamacýna kelebek ömrü serpmek ki asýl mananýn yaþamak da deðil yaþamýn kýsacýk tenine deðen sonsuzluða gidiþte olduðunu tek tek keþfetsin sabahlarým diye…

Sonra sýðýnaðýmda düþlerimi uyutmak gelecek kasýrgalara kafa tutacak nefesler besleyebilsin yüreðim diye… Çünkü aldýðým her nefesin bedelini hayal kýrýklýðý ile peþin peþin ödetti yaþam bana… Artýk önce ben diyebilmenin hazzýný kýyýlarýmdan taþýrmak istiyorum sýrf umudun koynuna girecek yaralý yanlarýmýn huzuru için…


Aklýmdayken söyleyeyim içimdeki çocuðun her yanýna usumun en ücra köþelerinde sakladýðým en cesur kardelenleri dikmek istiyorum… Her diktiðim kardelen, keþkelerimi susturacak olan ufkumun yarenleri olmalý… Ki ruhumdaki depremin temeline saçlarýmýn her teline taktýðým umut kurdelesinin rengini yansýtsýn…

Hadi kendim…

Ektiðini biçmeye baþladýðýn gün doð yangýn ormaný yüreðinin kýyýlarýndan… Acýnýn emzirdiði duygularýný ver güven bahçesinin en delikanlý duruþuna… Ruhunda akýttýðýn her nehir yataðýný okyanusuna çevirsin kulaçlarýn güneþe bakarken… Düþlerini yýkadýkça þiirin damarlarýnda kendine çaðlayýþýn olsun en büyük çýðlýðýn…

Hadi kendim…

Kendine tutunduðun günün aþkýna, at naralarýný bahara soyunan güller gibi…