20.16
Yine ben... Yazmayalı iki gün olmuş. Seninle dertleşmeden iki gün geçti. Ve ben fark ettim ki, sana bir şeyler anlatmadan rahatlayamıyorum.
Günlerim çok yoğun geçiyor. Dersler, araştırmalar, ödevler... Oturup kendimi dinleyecek vakit bulamıyorum gündüzleri. Ama evime gelip de işlerimi bitirdiğim zaman yine kendimle baş başa kalıyorum. Yine sensizliğin hüznü çöküyor. Yalnızlığımın ağır yükünü tekrar omuzluyorum.
Ne olurdu beni bu yükten kurtarsan... Çok şey mi istiyorum senden? Beni sevmeyi denemek bu kadar mı zor?
Yine boşa konuşuyorum. Sen kendi hayatına mutlu mesut devam ederken, ben burada kendi kendime şikayetler ediyorum. Tek taraflı tavırlar yapıp, bir süre sonra yine kendimle barışıyor, kendimi affediyorum.
Ne yapalım, benim de kaderim böyleymiş. Seninle konuşur gibi kendimle hesaplaşıyorum işte. Tek kişilik bir tiyatro oyunu...
Sen benim düştüğüm duruma düşme sevdiğim. Bu benim dünyada isteyeceğim en son şey... İnsan sevdiğine kıyamazmış. Sen üzülme. Mutlu ol ki mutluluğundan ben de nasipleneyim. Sevdiğim mutlu diye yüzüm gülsün biraz.
Yine başını ağrıttım. Ama anlatmak güzeldi. Kendine iyi bak sevdiğim. Çok iyi bak...