Fark edemediğim yalnızlığım olduğunun farkına vardım dün. Geçmişten tüm geleceğime taşan bir şey vardı bakışlarında. Yalnızlığımı yalnızlığında gördüm. Yalnızlığımı yalnızlığının araladığı perdeden izledim. Aşkın ezikliğini bakışlarında fark ettim. Şimdi aşk yok desem sen kırılırsın, aşk var desem bütün nefretimi hiçe çekerim.

Aşk gerçek desem yalan…

Aşk var desem koca bir kaosa dönüşür zaman…

An gelir sen eksilirsin, yine piçe döner anlam…

Ve an gelir ben eksilirim, kaybolurum yarım yamalak anılardan. Birde belki özlem olurum dünyaya. Şimdi ben, bütün yokluklarımı sende barınarak ertelemek isterim. Bütün düşünceler arasında nefrete kurulu bir bağ olurum. Aşkın olmadığı sade bir nefrete bürünürüm. Ben sana, nefretim özleme bürünür…

Ben sana bürünmeliyim, düşünemediğin düşünmeye korktuğun tüm anlara yönelirim.

Şimdi

Aşk gerçek desem yalan…

Aşk var desem koca bir kaosa dönüşür zaman…

An gelir sen eksilirsin, yine piçe döner anlam…

Anlamları değere bindirmeli, tüm değerlerde beni sana getirmeli. Bütün sahte gülüşler sende yok olmalı. Bütün yaşanmışlıklar sende son bulmalı. Belki aşk sen olmalı. Aşkı sen anlamlandırmalı. Taparcasına bilmeli seni.

Aşk var desem bile kaosa dönmemeli zaman…