Acılarımı yakalıyorum. Bıçağı dayıyorum acılarıma. Çok acıtmıyor canımı. Bıçağı ısıtıyorum sonra. O şekilde dayıyorum acılarıma. Yakıyor bedenimi, ruhumu kemiriyor. Oda yetmiyor. Bu defa derine itiyorum bıçağı. Nasıl bir eziyet bu bedenime. Ama yinede eşsiz acıyan canı daha çok acıtmak… Elim titriyor sonra, bayılacak gibi oluyorum. Başka bir acıya (yaraya) geçmeli, farkına varıyorum eziyetten buruşmuş yüzümü aynada görünce. Biraz daha eziyet etmeli diyorum aynaya. Sonra sağlam bir şekilde içmeli. Öyle içmeli ki saç diplerim bile uyuşmalı diyorum aynaya. Ama biraz daha acıtmalı bu bedeni. Ruhuna sahip çıkamayan bu bedeni biraz daha cezalandırmalı. Yeni hedefi seçmekte zorlanıyorum. Çok yara var çünkü. Hangisi daha verimli olur acaba. Ha şu sağdaki büyük duruyor bayağı. Onu seçiyorum. Büyüklüğüne bakılırsa bu bir kayıp izi. Evet, evet babamın ölüm izi. Nasılda yalnız kaldım babam öldükten sonra. Bu acıya yüklensem ölürüm. Yüklenmesem beynimi kemiririm. Battı balık yan gider diyorum. Alıyorum bıçağımı basıyorum yaraya. Tarifsiz bir acı bu, katlanılmaz. İliklerime kadar hissediyorum kederi. Gözlerim kapanıyor, o kadar yoruluyorum ki gözlerimi açamıyorum. Daha fazla devam edemiyorum bu acının üstünde durmaya. Şimdi içmeli işte diyorum. Bedenim şimdi hazır. Sıyırıyorum kolumu. Lastikle hazırlıyorum damarlarımı. Bir iki saniye izliyorum damarlarımda sabit kalan kanı. Acaba diyorum dozu abartıp yok mu olmalı. Evet, evet kesinlikle. Bunca acıya uygulanan eziyetten sonra muhteşem bir son olur bu. Şırıngayı dolduruyorum sonumla. Damarlarıma yaklaştıkça iğnenin ucu heyecanlanıyorum. Ve kavuşuyorum o sonuma. Damarımda sabit kalan kanımla buluşuyor sonum. Sonra lastiği açıyorum, bedenime doluyor ölüm. Titriyorum, yavaştan ateşimde çıkıyor. Halsizleşiyorum, kafam önüme düşüyor. Beynimde karıncalanma başlıyor. Yere yığılıyorum sonra. Bedenim soğumaya başlıyor.
Sonrası mı?....... Sonrası yok....... Sonrası ölüm…..