Zaman’ýn kapýsýný çaldým.
Kapýyý Þimdi açtý.
Ama beni içeri almadý.
Yalvardým.
‘Olmaz,’ dedi.
‘Yapamazsýn,’ dedi.
Oysa içerisi çok güzel görünüyordu.
‘Bir denesem’ deyince kenara çekilip içeri bakmama izin verdi. Kapýnýn kenarýndan kafamý uzattým. Çok aydýnlýktý. Gözlerim kamaþmýþ hiçbir þey göremez olmuþtum. Yine de Þimdi’nin yanýndan içeri süzülüverdim. Aydýnlýða biraz alýþýnca çevreme bakýndým, Zaman’ý arýyordum içeride. Ama hiçbir yerde göremedim. Ýçeride yalnýzca Þimdi vardý. Zaman’ý sordum ona. Hiç sesini çýkarmadan bana bir kutu uzattý. Üzerinde bir þeyler yazýlýydý. Okudum.

“Þöyle özgürce gülebilmek
Gitmiþ, bir daha gelmeyeceklere.
Hiç düþünmeden arkaný dönüvermek
Kenarlarýna çitler çekilmiþ geleceklere.”

Þimdi bana bakýyordu.
‘Var mýsýn?’ dedi.
‘Varým.’ Dedim.
‘Öyleyse aç kutuyu.’
Kutuyu açtým. Ýçinde pýrýl pýrýl bir þiþe duruyordu. Þiþenin üzerindeki etikette, gördüðüm en güzel resim vardý. Ýçi dupduru bir suyla doluydu. Þimdi merakla bana bakýyordu. Ýçmemi beklediði belliydi. Resmin altýndaki küçük yazýlarý okumadým bile. Þiþeyi kaptýðým gibi tepeme diktim. Ýçindeki suyun hepsini içtim. Çok ama çok güzeldi. Zaman’ý aradýðýmý unutup gitmiþtim. Þimdi karþýma geçmiþ gülüyordu. Elimdeki þiþeye baktým. ‘Keþke biraz daha olsa’ diye düþünüyordum. Þiþe boþ deðildi zaten. Ýçi o pýrýl pýrýl suyla aðzýna kadar dolmuþtu yeniden. Merakla etiketin üzerindeki minik yazýlarý okumaya çalýþtým.

Gözlerin ektiði,
Sözlerin suladýðý,
Ellerin beslediði,
Hasat zamaný toplanan ekini
Yürekte can olan,
Can veren, can alan,
Kaçmayan, kovalamayan,
Alýnmayan, satýlmayan,
...

Yazýlar gittikçe küçülüyordu. Sonunu okuyamaz olmuþtum.
Yalnýzca þiþenin en dibinde iri harflerle “Çocuklardan uzak tutmayýnýz!” yazýyordu.