Birinci perde baþladý.

Bir adam vardý dýþarýda, merakla içeri bakýp sonra kaçan,
Ve bir gün vardý kaçmadan misafir kalmasýný saðlayan,
Bir de ben vardým o gözlere bilinçsizce takýlan.
Gözlerimi bir an kapattým, açtýðýmda koca bir yalan,
Çoktan gitmiþ, öylece bakakaldým gölgesi sinmiþ duvara.
Ne olduðunu anlamadan býraktým kendimi rüzgâra.
Rüzgâr beni savurdu uçsuz bucaksýz bir yangýna.
Ateþ her seferinde daha fazla deðdi yarým kalmýþ ruhuma.
Yavaþ yavaþ kaybettim kendimi onu bulma yolunda.

Ýkinci perde hemen ardýndan…

Tam yorulmuþ, vazgeçmiþken aramaktan,
Onu gördüm bir adým sonra umudun tükendiði noktadan.
Koþtum ardýndan tam dokunacaktým ki ellerim yoktular.
Seslendim döndü yüzünü,
Gamzeleri selamladý geliþimi, bir de en güzelinden gülücük attý.
Sarýlmak istedi, kollarý kendi bedenine deðdi.
Beni görüyordu ama hissettiði ben deðildi.
‘Neden kaçtýn?’ dedim,
‘Korktum kendi sevgimde boðulmaktan
Unutmak için kaçtým ama olmadý unutamadým.’ Dedim.
‘Peki, neden hiç aramadýn hiç mi özlemedin?’ dedim.
‘Tüm cesaretimi seni severken yitirdim.
Tekrar sana dönmeye ne gücüm ne de yüzüm vardý.’ Dedi,
Ve sordu ‘Sen neden geldin,
Madem gelecektin neden bana dur demedin?’
Cevap veremedim. Koþtum ardýndan,
Yaralandým, yandým, aðladým, parçalandým diyemedim.
Ama bir çift sözüm vardý, gözlerine baktým.
‘Gittiðinden beri sen içimde büyüdün ama ben tükendim.
Belki de bu son nefesim.’

Ve sonra perdeyi kapattým.

Bu nasýl bir sevgi, neden bu kadar zor ve kederli…
Yanýndakinin hep gidince mi anlaþýlýr deðeri.
Alýþmak, yüreðine dokumak zaman alýr ve
Kavuþana dek ruhun parçalanýr.
Onu bulduðunda asýl istediðin onda kalan yanýndýr.
Ruhunu ondan alýr;
Artýk taþýyamadýðýn o adamýn ruhunu da ona býrakýrsýn.
Onun sana býraktýðý ise acýlý bir çýðlýktýr.
Elinde gözyaþýna bulanmýþ bir mendil,
Cebinde koca bir hikâye,
Aklýnda gülüþü, gözlerinde hayali kalýr

Biliyorum bu son perde,
Birazdan ýþýklar kapanýr, herkes evine daðýlýr.