Birinci perde başladı.

Bir adam vardı dışarıda, merakla içeri bakıp sonra kaçan,
Ve bir gün vardı kaçmadan misafir kalmasını sağlayan,
Bir de ben vardım o gözlere bilinçsizce takılan.
Gözlerimi bir an kapattım, açtığımda koca bir yalan,
Çoktan gitmiş, öylece bakakaldım gölgesi sinmiş duvara.
Ne olduğunu anlamadan bıraktım kendimi rüzgâra.
Rüzgâr beni savurdu uçsuz bucaksız bir yangına.
Ateş her seferinde daha fazla değdi yarım kalmış ruhuma.
Yavaş yavaş kaybettim kendimi onu bulma yolunda.

İkinci perde hemen ardından…

Tam yorulmuş, vazgeçmişken aramaktan,
Onu gördüm bir adım sonra umudun tükendiği noktadan.
Koştum ardından tam dokunacaktım ki ellerim yoktular.
Seslendim döndü yüzünü,
Gamzeleri selamladı gelişimi, bir de en güzelinden gülücük attı.
Sarılmak istedi, kolları kendi bedenine değdi.
Beni görüyordu ama hissettiği ben değildi.
‘Neden kaçtın?’ dedim,
‘Korktum kendi sevgimde boğulmaktan
Unutmak için kaçtım ama olmadı unutamadım.’ Dedim.
‘Peki, neden hiç aramadın hiç mi özlemedin?’ dedim.
‘Tüm cesaretimi seni severken yitirdim.
Tekrar sana dönmeye ne gücüm ne de yüzüm vardı.’ Dedi,
Ve sordu ‘Sen neden geldin,
Madem gelecektin neden bana dur demedin?’
Cevap veremedim. Koştum ardından,
Yaralandım, yandım, ağladım, parçalandım diyemedim.
Ama bir çift sözüm vardı, gözlerine baktım.
‘Gittiğinden beri sen içimde büyüdün ama ben tükendim.
Belki de bu son nefesim.’

Ve sonra perdeyi kapattım.

Bu nasıl bir sevgi, neden bu kadar zor ve kederli…
Yanındakinin hep gidince mi anlaşılır değeri.
Alışmak, yüreğine dokumak zaman alır ve
Kavuşana dek ruhun parçalanır.
Onu bulduğunda asıl istediğin onda kalan yanındır.
Ruhunu ondan alır;
Artık taşıyamadığın o adamın ruhunu da ona bırakırsın.
Onun sana bıraktığı ise acılı bir çığlıktır.
Elinde gözyaşına bulanmış bir mendil,
Cebinde koca bir hikâye,
Aklında gülüşü, gözlerinde hayali kalır

Biliyorum bu son perde,
Birazdan ışıklar kapanır, herkes evine dağılır.