KENDÝNÝ ARAYAN ADAM

-Bu aralar nasýl desem... kendimi boþlukta hissediyorum biliyor musun?

Bu odada benden baþkasý yok ama ben kendi kendime sorular soruyorum iþte… Kendimle konuþmaya baþladým? Hay aksi… Neler oluyor bana?
Yolda yürürken hayatýn þifresini çözmek üzereymiþim gibi geliyor son günlerde.

Pencerenin baþýndayým, camda buðu oluyor nefesim. Kocaman bir daire çizip üstüne bir çizgi atýyorum. Bu daire dünya… Ýçine hapsolduðumuz dünya ve ben onu hiçe saydým bir çizgiyle.

Ýçim dolmuþ, taþacak sanki. Bir yol aramasý gibi nehrin yolunu arýyor duygularým. Bir sigara daha yakmak geliyor içimden. Buðuyu silip uzaklara, gökyüzüne bakýyorum, boþluða, laciverde ve ötelerindeki karanlýða… Alným soðuk cama dayalý, ürperiyor içim bir anda. ‘’Ne kadar anlamsýz yaþýyoruz…’’ diye düþünüyorum.

Yüzümde anlamsýz bir sýrýtmayla sokaða atýp kendimi yürümek geliyor içimden rastgele…
Benden baþka kim bilir kaç kiþinin içinden geçiyor bu his? Kendini öylesine atýverip sokaðýn kollarýna yürümek, yürümek, yürümek… Nedensizce, amaçsýzca… Belli olmayan bir yere… Kime rastlayacaðým kim bilir bir köþe baþýnda… Ve atýlýyorum gecenin koynuna birden bunlar geçerken aklýmdan. Rüzgâr hafiften yüzümü okþarken aklýmýn köþelerine takýlýp kalanlar serbest kalýyor yavaþ yavaþ… Hafifliyorum sanki… Bir ses yerleþmiþ derinlerime, diyor ki: Sen her zaman güçlüsün, sen önemlisin, sen özgürsün…

Dur orda diyorum o sese, dur kandýrma kendini de, beni de… Bu nasýl özgürlük?
Her konuda koþullandýrmýþýz hayatýmýzý, kilitler vurmuþuz kat kat kendi üzerimize… Anlam dediðimiz anlamsýzlýklarla dolu hayatýmýz. Duygularýmýz yozlaþmýþ, aþklar, sevgiler, arkadaþlýklar, dostluklar sahte… Her þeye su katýlmýþ durumda, boz bulanýk… Çamura batmýþýz debelenip duruyoruz.

Çýk o zaman o çamurdan, kurtar kendini diyor içimdeki ses. Her zaman kulak asmadýðým, duymazlýktan geldiðim o ses. Çýkacaðým ama baþkalarýný da çýkarabilecek miyim acaba? Çamurun nemi ne zaman kurur bu bedenden? Kaldýrýmda çizgilere basmadan yürümeye devam ederken içimdeki sesi dinlemeye karar verdim o anda…

Anlamsýz mý gerçekten hayat? Yoksa onu anlamsýz hale getiren bizler miyiz? Bir deðirmen mi hatalarýmýz, bizi her an daha çok parçalara ayýran? Nasýl bir anlam katmalý hayata? Nereye bakmalý? Ne kadar bakmalý? Ne zaman bakmalý? Gördüðümüzü ve görmediðimizi, kendi okuduðumuzu ve iç sesimizin bize okuduðunu nasýl yorumlamalý?

Kurgulanmýþ yaþamlarýmýzda tepeden týrnaða çamura batýk ve yönetmene mahcubuz.
Su ve toprak bize katýk verilmiþ.

Çok uzaklara gitmemi söylüyor ýsrarla içimdeki bana yabancý adamýn sesi…
-Ben kulaðýna nereyi fýsýldarsam oraya git! Dur diyene kadar git!
-Git, git! Durma, git!

Düþünüyorum o ses bana ‘’ Git’’ demeye devam ederken. Beni býrakýp gitti her sevdiðim, ben kalakaldým. Þimdi ben mi gideyim? Kimden gideyim?
-Kendinden!

Þu ses… susmuyor bir türlü…

Býrakýp gitmiþlerdi ama bilmiyorlardý ki ben öyle boynu bükük kalakalsam da gidenler kimliksizliklerini, kararsýzlýklarýný da alýp gider, dönmelere aday olarak. Ama ya kalan? Kýlýç elinde, içine atýlan kördüðümü çözmeye aday deðil midir kalan? Isýtmaya ve ýþýtmaya aday deðil midir içi üþüyenleri yeniden?
-Git, git ! diyor hâlâ içime sýðamayan, bana yabancý tuhaf adam.
-Her þeye raðmen git!
- Al kýlýcýný da git!
- Git, çöz bulacaðýn düðümleri… deþ irinli yaralarý…
-Kurtul içindeki kalabalýktan….
-Gel, bana gel! Bekliyorum…

BÝR GÜN SONRA
Evde her zamankinden farklý bir sabah yaþanýr. Yokluðu fark edilip aranmaya baþlanýr. Akþam olmuþ yeniden, duvarda asýlý resmi görülmektedir odasýnýn açýk kapýsýndan. Aðlamaktan gözleri þiþmiþ bir kadýn, eve doluþan akrabalar, konu komþu, yüzü asýk, korku dolu bir baba… Beklemektedirler öylece alabilecekleri bir haberi.

BÝR AY SONRA
Hâlâ yoktur kendini aramaya giden adam. Evdekiler ise onun nerede olduðunu, yaþayýp yaþamadýðýný hâlâ öðrenememiþ, hâlâ yol gözlemekte, hâlâ gözyaþý dökmektedir. Ani ortadan kayboluþuna bir anlam verememekte, her an kötü bir haber alabilecek gibi tetiktedir herkes. Belirsizlik içlerini kemirmektedir her geçen dakika…

BÝR YIL SONRA
Hâlâ dönmemiþtir geriye…

Bir gün çýkar gelir mi geri bilinmez? Aradýðýný bulabilecek mi yoksa aradýðý o kadar uzaklarda deðil mi bilinmez. Þu var ki gittiði yerlerde kendini olmasa da bulabileceði, alabileceði, çözebileceði, ýsýtabileceði, ýþýtabileceði bir þeyler ya da birileri mutlaka olacaktýr. Kendi aydýnlýðýna doðru yürümektedir belki. Ýçindeki onu hiç terk etmeyecek, ona yabancý iken belki artýk yakýnlaþmýþ, yolunda yoldaþý olan o ses dur deyinceye kadar yolunda yürümeye devam edecektir.
Belki de lacivert bir gecede aniden yürüyüp gittiði gibi dönüp geliverecektir þu köþe baþýndan artýk tüm umutlar kesilmiþken…
.
Thales der ki: Her þeyin bittiði anda bile umut vardýr.

Umutsuz kalmayýn, derin sulara dalmayýn. Yoksa köpekbalýklarýyla birlikte yüzmeyi göze almalýsýnýz. Yürüdüðünüz yollarýn sizi umudunuza götürmesi dileklerimle…


Müþerref ÖZDAÞ