Biz bir belkinin peşine düşmüştük suskun saatleri saran gecelerde. Tüm suçları şeytana yüklemiş yürüyorduk bir olmaza ve peşimizde şeytan yalnız kendini almış sırtına.
Sorduğum hakkın hesabını soruyor geriden, zevki bende günahı onda ortak kalan.
Sade konuşmak suçsa sana, bana yahut bize, hepimize konuşana , adil bir adalettir düşünceyi susturmak yalnız suret olana.
Biz bizden bekleneni yaptık sadece, umut diğer yönde olsada. Kurtarır umudundaydık birler binler, binler biri, birin ben olması umuduyla bazen.
Elbette ki kibirdi en sevdiği günah , öyle olduğu söylenen. Tek günahtı onun için, içinden çıkılmaz olan.
Bir suçun azline sebep iman ama , üstünde gök altında tufan, rahmetle uzanır el, ancak hep bir yüksek dağ umuduyla elleri iten kibir sebeptir, sebepsiz olmasada olmamalı boğulmalara, çıkışlara girilmemiş bir inancın son kapısından.
Olmalar içinde bir olmadır oda nihayetinde, en son sorgunun hesap terazisinde.
Suçlu ancak cürmünün terazisi dengelendikten sonra suçsuzdur dedi biri benim ağzımdan, benim sesimi duyan kulaklarımın şahitliğinde.
Ancak yargı kabul edene adildir , etmeyene hep haksız.
Kibrinin kaf dağından eşitlik reddeden nefs mutlak suçludur ki, hakir gördüğüyle aynı terazide dengelenmeyi kabul edene dek.
Mahşerin kuyruğunda her olmuş suçu kadardır, yahut suçsuzluğu meyline düşmüş dahi olsa da.
Ancak ' ne' ve 'ne kadar' olduğunu fark etmenin şartıyla.
Sonra sonun ışıktır yahut sonsuz karanlık. Bilinmez. Dedik ya bir belkinin peşine düşmüştük suskun saatleri saran gecelerde.
Bilemezdik belkinin dışında kalan bilmediklerimizi.
Mahşerde gözlerimiz kuyrukta, günahlarımızın sebebi değilde isteklisi olan nefs başı yorgunluğunu taşıyan ayaklarına düşmüş, aklı buncaya rahmetle uzanan elin umudunda gelirmi diye beklerdik.
Ve umuduna cevabın merakın içimizde büyürken kendi umudumuzun korkusuyla titrek, unuturduk bizden başka ne varsa, ne yoksa, varla yokun arasına sıkıştığımız o saatte..