Yani varolmak çabasýnda kýrýlgan yaþamlara tutunmalýyýz mecburen. Baþlangýca adýmlarýmýzý atmamýz gerektiðinde girmeyi reddettiðimiz bedenden kurtulmamak uðruna daha bir kavramadayýz kendimizi.
Arýnmak istediðimiz dünyeviyatýn aslýný anlamamakta ne kadar dirensekte madde yok oluyor yolun sonunda, olmamýþ oluyor olmayan, susmamýþ oluyor hiç konuþmamýþ olan.
Yani her 'yok'a bir 'var' bulunuyor sonunda. Kimse kimsesiz kalmýyor kimsesizler dýþýnda.
Kendi adýmlarýmýzda bir sebep telaþý saklanýyor daima, her yöne bir gerekçe, her sýnýra bir dilekçe isteniyor zamanla. Boþluðu dolduran hacmimin gasp ettiði alan hesaplanýp cepleri boþaltýlýyor ölmüþ bedenimin.
Sonra ruhlar oturup mahþerin sofrasýna, zar atýyorlar biraz sevap uðruna. Ve kar kazandýklarýndan ziyade, kumarýn býraktýðý günahlarý aralarýnda pay edip tekrar giriyorlar hesap sýrasýnda kuyruða.
Bir 'var'a bir 'yok'u deðiþiyorlar yani, sonunda hiçbirþey deðiþmemiþ olsada.