Çoðu zaman beni cebinizdeki bozukluklarla satýn alan sizler… Ya otobüste yolculuk yaparken, ya da ofisinizdeki masaya býrakýlmýþken, ya da bir kahvehane köþesinde çayý simitle yudumlarken, ya da bir parktaki oturaða sebepsiz býrakýlmýþken sizlerle haþir neþir oluyorum. Çoðu zaman okunduktan sonra bir köþeye atýlýrken zamanla ellerinize tekrar geri gelebiliyorum.

Neyse.. Sizler benim bedenim üzerinde gözlerinizi ordan oraya gezdirirken dökülen saçlarýnýz, aðzýndan akan salyalarýnýz, bazen de alnýnýzdan akan ter damlalarýnýz, bazende sinirle yüzüme tükürmenizle ýslanýyorum. Gözlerinizdeki o meraklý, o telaþlý, o sinirli, o kaygýlý, hatta o mutlu ve sevacen bakýþlarýnýzý çok net bir þekilde görüyorum. Ve kiþiliðinizi çözüyorum. Kimin nelerden hoþlandýðýný, kimin neleri merak edip neleri merak etmediðini, kimin entelektüel, kimin aptal, kimin ciddi, kimin çýkarcý, kimin saldýrgan, kimin iyi, kimin kötü olduðubu bir bir görüyor ve tanýyorum. Özellikle benin arka sayfa güzelime bakmek isteyenler nasýlda gözucuyla hafiften baktýklarýný bilmiyor deðilim. Hatta arka sayfa güzellerimi kopartýp poster niyetine duvarlarýna asan gençlerin bana baka baka mastürbasyon çektiklerini de biliyorum. Anlayacaðýnýz sizin ilgi ve meraklarýnýzý bir bir biliyorum. Bedenimde kendisini ilgilendiren, ve ona ayrýlmýþ bir parça bulanlar nasýl dikkatle tekrar tekrar okuduklarýný hatta kopartýp sakladýklarýný biliyorum.

Büyüklü küçüklü yazýlar, çeþit çeþit fotoðraflar, çarþaf çarþaf yapraklarýmý süslerken yan yana dizilmiþ harfler kelimelere, kelimelerde cümlelere varýnca bir önceki günün haberlerini nakþederim vücuduma. Yarýnýn güneþi doðmadan hazýr olmam gerektiðinin farkýndayým. Dünyanýn her yerinden gelen önemli önemsiz haberleri sizlere sunmak için resimlerle süslerken yüzümü uzaktanda okunabilsin diye kocaman puntolarla da günün manþetini yüzüme makyajlarým.

Çarþaf çarþaf yapraklardan oluþan bedenim yýrtýlmaya, daðýlmaya, eprimeye o kadar müsaitken nedense hiç yýrtýlmaz, daðýlmaz ve kalýcý bulurum kendimi. Her gün güneþin doðuþuyla yenilenen bedenim güneþin batýþýyla da eskirken; dünyanýn kaygýlarýný, acýlarýný, az da olsa mutluluklarýný haber yapýp yazý ve fotoðraflarla bedenime nakþederken, çoðu zaman kendimi de bu dünyadan kopartmaya çalýþýrým. Güneþin doðuþuyla elleriniz arasýnda yer alýnca her an sizde bir haber konusu olacak kadar yakýnýnýzdayken varolabiliyorum.

Parmaklarýnýz arasýnda tutulup çevrilen yapraklarým “okundukça” üzerimdeki mürekkepler soluyor, eskiyor, daðýlýp, yýrtýlýyor. Ve ölüyorum. Güneþin doðuþuyla varolan ben, güneþin batýþýyla da bitiyorum. Anlayacaðýnýz ömrüm sadece bir gün. Sabah doðup akþam batýyorum. Her gün bu iþlem devam ediyor. Her gün bir önceki günden farklý olarak karþýnýza çýkarken aslýnda bir önceki günün “yaþanmýþlýklarýný” bugüne taþýyorum. Bu günün içinde yaþatýyorum. Bu gün yaþananlarý da yarýn karþýnýza çýkarýrken “dün, bugün ile yarýn” arasýnda bir köprü oluyorum. Bu gün yaþananlarýn dünden baðýmsýz olmadýðý gibi; yarýn yaþanacak olanlar da “bugünden” baðýmsýz deðil. Bunun farkýndayým.

Çarþaf çarþaf yapraklarým bu ülkenin hatta dünyanýn her yerine bir günde daðýlýrken beni okuyan binlerce hatta milyonlarca insanýn ortak bir paydasý haline geliyorum. Ve bu durumdan büyük bir mutluluk duyuyorum. Hemen hemen hayatýn tüm alanlarýyla(sosyal kültürel, sanat, ekonomi, ve politika, magazin spor…) ilgili bir sürü þeyi üzerimde barýndýrýrken tüm bu deðerlerin insanýn bir parçasý olmasý nedeniyle bende insan gibi acý çekiyorum Ben de üzülüyorum Hatta bazen de mutluluktan dört köþe oluyorum. Bazen tekdüze iken, bazen de eðlenceli ve akýcý oluyorum. Oysa her zaman “ölümün”, “vahþetin” ve “acýnýn” olduðu bu zamanlarda beni okuyanlarý üzüyor ve onlarýn acý çekmesine sebep oluyorum. Bazen de “baþarýnýn”, “güzelin”, “sevincin” fotoðraflarý yansýnca yüzüme ben de mutlu olurken beni okuyanlarýda mutlu ediyorum. Aslýnda ben hep bunu isterken nedense daha çok üzüyorum

Bazen de þunu düþünüyorum:“herkesi bu kadar etkilediðime göre, ben hep güzel haberleri yansýtsam dünya daha mutlu olur muydu acaba?” Diye soruyorum kendime. Bunu ne zaman kendime sorsam suçluluk ve vicdan azabý çekiyorum. Çünkü kendimi bir “katil” olarak da görüyorum. Ama nedense kendimle hiç yüzleþemiyorum. Ve yüzleþmek için de o cesareti, o fedakarlýðý kendimde göremiyorum. Utanmaz ve bencilceyim… Bunu çok iyi biliyorum.

Bir günün ardýndan yorulan bedenimi kaç kiþi teþhir eder bilinmez. Beni okuyanlar ya da okumayanlar, sadece göz atýp seyre dalanlar, üzerimdeki resimlere dikkat çekip göz kýrpanlar çoðu zaman “çok amaçlý bir araç” olarak kullanýrlar.

Sokaklarda, kaldýrýmlarda ya da garajlarda bir yerlere süzülmüþ kimsesiz çocuklarýn, yaþlýlarýn, dilencilerin, iþçilerin ve yolcularýn minderi olurum.

Bekarlarýn, öðrencilerin, mevsimlik iþçilerin gecekondu camlarýnda perde olurum... Sofra olurum, soðaný üzerimde parçalarlar… Buruþturulup çöplere atýlýrým. Soðuk kýþ günlerinde sobada yakýlýrým. Temizlik bezi olurum bazen de tuvalet kaðýdý…

Kýzgýn güneþ altýnda;tarlada, bahçede, baðda, daðda, bayýrda, inþaatlarda çalýþanlarýn gölgeliði için baþlarýna þapka olurum. Alýnterlerine mürekkebim sýzar.

Savaþ sonrasý barýþýn müjdeleyicisi olmak için çocuklarýn elinde kaðýttan uçak olurum, uçarým ovalarda, bayýrlarda, kýrlarda… Gemi olurum yüzerim sýnýrsýz okyanuslarda…

Gençlerin hayali olurum, zevki olurum… Beni odalarýnýn duvarlarýna asarlar. Hayranlýkla seyredilen bir poster olurum.

Sarhoþlarýn içtikleri gerçeði saklamak için içki þiþelerine sarýlýr, günahlarýný, yýkýmlarýný, dertlerini daha çok açýða vururum.

Entellktüellerin, aydýnlarýn koltuk altlarýna sýkýþýr. Onlarýn hem sevgilisi hem de katili olurum. Sonra da sokakta amansýzca vurulanýn örtüsü olurum.

Kiminin korkulu rüyasý, kiminin aþký, kiminin yandaþý, kiminin silahý, kiminin kalkaný olurum. Fikirlerin düþüncelerin, yalanlarýn, doðrularýn tellalý olurum. Gün boyu kocaman kocaman yazýlarla, fotoðraflarla baðýrýr, çaðýrýr kötünün- iyinin efendisi olurum.

Cennetin cehennemin belirleyicisi ayný zamanda da dili olurum…

Anlayacaðýnýz Ýnsan olur insaný öldürürüm. Ýnsan olur, böcek olur, kedi olur, çiçek olur güzellikleri de yaþatýrým…



Temmuz 2010 denizli

Mehmet Ali ADIYAMAN