Avuçlarım tutuştu sevgili, başım bir mengene ağzında kendinden geçmiş, aklım kemirirken kendi sıtkını kendinden, bu nasıl bir veda üzerime sessiz bir gürültüyle devrilmiş… Sen ömrümün hiçbir kelimeyi üzerine giydirip dile dökemediği… en derin en fırtına en suskun en güzel kelimeyken, nasıl bir noktadır bu, sonrasında hiçbir harfi bulunmayan ve yüreğimi böylesi bir suskunun celladına ram edip bırakan…
Oysa ben, dünyaya yakışmayan tüm kelimelerle durmuştum yanında, kulağım her söze duyarsız… Dünyam sürgülü kapıydı senden gayrına, bir tek sen vardın kararımda kuralsız… Şimdi, değdi mi? Deseler ‘evet’ derim hiç düşünmem umarsız… Gözümde ki yaşa, özümde açtığı gayya artığı yangına, hem de nasıl değdi, sevmeyi bilmeyen bir yüreği sevmenin ‘ah’ında dünyam yenilendi…

EBRU OLUR. BEYT-ÜL HAZEN YAZILARI…22