Sen; sevda çarmýhýnda yüreðime çakýlan bin bir uçlu temrene. Ýsra boþluðumda omuzlarýma konan ahýmdan geriye kalan yalnýzlýðým, zehrine susamýþ gözlerime pusatým, tüm kelimelerden kaçtýðým kýblegahým… Sesinde aþiretler kurup kýyama durduðum, ölmüþ yüreðimden saðýp doðurduðum… ‘Ne’ yimsin sevgili ‘ne’sin? Kimdesin? Nerdesin?

Devir þimdi tüm olmazlarýný üzerime, çýkart aradan ne varsa dünyaya dair, bir ütopyada efsane olsun söylediðin tüm yalanlar, yalan söyle be yar… Sana yenilgiyi, senli yalanlarý da çok sevdim…

Demiþtim, fýtratýný yaþamayan hiçbir ömür yaþanmýþ sayýlmaz… Boþluðuna vurur kanatarak kanadýný, fýtratsýz kul olmaz, doldurulmayan yaralar habistir kaçýlmaz…

Biliyorum sevgili, ne gidebiliyor ne kalabiliyorsun, ne ölebiliyor ne yaþayabiliyorsun… Sen ömür vahalarýmýn uçurumlarýnda açan araf çiçeði… Kavgalara gerilen göðsüne dar geliyor rüyalarýna iliþen umutlar… Mirasçýsý olmadý ve de olmayacak ömrünün! Býçak sýrtý göçlerin var tüm kýlcal duygularýný kanatan, içinden geçtiðin her ömre aðýr yenilgiler býrakan… Býraktýðý yenilgileri zafer sayan çocuk huylu ruhuna, gün gelir sadað olur yenildiðin bir sevda… kaçsan da yok saysan da …

EBRU OLUR. BEYT-ÜL HAZEN YAZILARI 26