Ah, Haþim!.. Nedense aklýma böyle zamanlarda gelirsin.. Aðýr aðýr çýktýðýn merdivenlerde, hep melalinle sarýp sarmaladýn ruhumuzu. Hep, hüzne meyyal yanýmýzý kamçýladýn. Ama ben, nedense her gün baþka bir biçimde karþýmýza çýkan, içimi yakan yangýnlarda düþünürüm seni ve þiirlerini. Toplumsal kaygýlarým en uç noktaya geldiðinde, ihmallerde, adaletsizliklerde, haksýzlýklarda sen gelirsin aklýma…



Çok büyük kaygýlarýn yaþandýðý, vatanýn parçalanma, yok olma tehlikesiyle karþý karþýya olduðu bir dönemde, kulaklarýný gerçeklere nasýl týkadýðýný; gözlerini geceye, aya, mehtaba nasýl çevirebildiðini düþünürüm. ‘Yarin dudaðýndan getirilen karanfil’ geleceðin fecrini gün ýþýðýna taþýyacak kadar inandýrmýþ mýydý seni? ‘O Belde’ hayalini kurarken, hayal bile kuramayacaðýn bir tehlike karþýsýnda nasýl bu kadar duyarsýz ve umarsýz olduðunu aklým almaz; böyle olmasaydý Ahmet Haþim, Ahmet Haþim olabilir miydi, sorusuna takýlýr aklým?..

‘Þu bakýr zirvelerin ardýndan
Bir süvârî geliyor kan rengi.
Baþlýyor þimdi melûl akþamda
Son ýþýklarla bulutlar cengi!’ Süvari/ Ahmet HAÞÝM

Böyle bir þiire edebi anlamda ne diyebilirsiniz? Alkýþlamaktan baþka? Ve burada baþlar kendimle, þiir ve edebiyatla kavgam… Bireysel kaygýlar mý? Toplumsal kaygýlar mý? Ahmet Haþim’in þairliðini, edebi kariyerini eleþtirmek haddim bile olamaz. Elbette þairliðiyle Türk Edebiyatý Tarihi’ne adýný silinmeyecek biçimde yazdýrmýþ, önemli bir þairimiz Ahmet Haþim. Bu konu tartýþma bile kabul etmez.

Ancak, tercihlerimiz kiþiliðimizi de koyuyor ortaya. Her gün dizlerimizi döverek gelemeyiz hiçbir þeyin üstesinden. Çözüm adýna çabamýz olmalý, çorbada tuzumuz. Edebiyatla, þiirle, sanatla, bilimle, sporla… Gücümüz neye yetiyorsa, elimizden ne geliyorsa… Siyasal ya da politik kaygýlardan söz etmiyorum elbette.. O kadar deðiþken ve göreceli ki bu konu… Hatta, siyasal bakýþ açýlarýnýn sanatýn ve edebiyatýn elini, kolunu baðladýðýna inananlardaným. Ama insanlarý besleyen; sorunlarýna ýþýk tutan, kaygýlarýný paylaþan, çaresizliklerini, inançlarýný, sevgilerini dillendiren bir baþka yaný da olmalý Edebiyatýn. ‘Komþusu açken, tok yatan bizden deðildir.’ diyen bir inancýn mensuplarýnýn yapacaðý, yapabileceði çok þey olmalý…

Örneðin; ‘Þâirleri haykýrmayan bir millet,/ Sevenleri toprak olmuþ öksüz çocuk gibidir.’ diyen Mehmet Emin Yurdakullar, ‘Zulmü alkýþlayamam, zalimi asla sevemem; /Gelenin keyfi için geçmiþe kalkýp sövemem.’diyen Mehmet Akifler,' Ne vakit bir yaþamak düþünsem/Bu kurtlar sofrasýnda belki zor /Ayýpsýz fakat ellerimizi kirletmeden’ diyen Atilla Ýlhanlar, Evin –de hali, saadet/ Isýnmak ocaktaki alevde/ Sönmüþ yýldýzlara karþý/ Iþýklar varsa evde.’ diyen Behçet Necatigiller, Mevlânâlar, Yunus Emreler gibi…

Aþk’ýn ayaða düþtüðü, insanýn gittikçe birbirinden uzaklaþtýðý, çýkar kaygýlarýnýn her þeyin önüne geçtiði, umutsuzluk ve umarsýzlýðýn gittikçe arttýðý bir dünyada sanýrým þöyle bir silkinip, birbirimize sahip çýkma zamaný çoktan geldi de geçiyor bile.. Üstelik biz, birbirimize sahip çýkmazsak; bize sahip çýkacak o kadar çok fýrsat kollayan varken…