Yaþam inanýlmaz sürprizlerle dolu. Hiç beklemediðiniz anda ensenizden yakalýyor bazý þeyler insaný. Üst üste koyduðunuz , gittikçe saðlamlaþmasýný beklediðiniz ; yýkýlmaz dediðiniz bina sarsýlýyor yerinden. Hiçbir þey yapamýyorsunuz. Eliniz kolunuz baðlý seyrediyorsunuz olaný biteni.

Bir çýnar aðacýný düþünelim þimdi. Küçücük bir fidanken bile yýkýlmamýþ. Nice fýrtýnalara; nice doluya, yaðmura, kara dayanmýþ da boy atmýþ. Asýrlar sürmüþ serüveni. Asýrlara meydan okumuþ. Nice þiirlere konu, nice romanlara dekor olmuþ. Acý çektikçe kök salmýþ, direnmiþ, sýmsýký sarýlmýþ topraða ki ondan güç almýþ. Sonra þifa vermiþ insanlýða. Mobilya, parke, mürekkep yapýmýnda kullanýlmýþ. Saç dökülmelerinden tutun , sara, ödem, diþ aðrýsýna kadar nice yaralara merhem olmuþ.

Tevfik Fikret’in ‘Çýnar’ adlý þiirini hatýrladým þimdi. Hani Haluk’un Defteri’nden alýnan Haluk’un Vedaý þiirinin bir bölümü. - Laf aramýzda hemen net’ten kopyalayayým istedim ancak bulamadým bu þiiri. Ýþ baþa düþtü. -

ÇINAR
Hani bir gün seninle Topkapý’dan
Geliyorduk, yol üstü bir meydan
Bir çýnar gördük: Enli, boylu, vakûr
Bir aðaç; hiç eðilmemiþ, maðrûr
Koca bir gövde; belki altý asýr,
Belki ondan da fazla, dalgýn, aðýr,
Kaygýsýz bir ömür sürüp gelmiþ;
Öyle serpilmiþ, öyle yükselmiþ,
Ki civarýnda kubbeler, damlar
Onu haþyetle seyreder gibidir.
Duyulan onun hep menâkýbidir.
Görülen hep odur uzaklardan;
Fakat ayyûka ser çeken, uzanan
Bu mehabetli gövde çýrçýplak,
Ne yeþil bir filiz, ne bir yaprak…
Kuruyor; âh, pek yazýk! Þu derin
Þerha böðründe belki bir hain
Baltanýn, bir gazaplý yýldýrýmýn
Zehridir..Söyle ey çýnar, baðrýn
Hangi odlarla yandý? Hangi siyah
Kurt içinden kemirdi? Hasta, tebâh,
Seni kim þimdi baðlayýp saracak?
Kim þifalar verip de kurtaracak?

Söyle ey mustarip vatan, bildir;
Çektiðin hangi kanlý seyyiedir?.............Tevfik Fikret

Ne zaman öðrencilerime temsil-i teþbihi anlatsam bu þiiri örnek veririm. Ayrý bir yeri vardýr bende. Ne zaman okusam caným yanar. Ne zaman açýklasam içimden bir þeyler kopar.

Koskoca çýnar bile vazgeçebiliyorsa yaþamýndan, insan ömrünün kýsalýðý karþýsýnda þaþmamak gerek. Yaþamýn kýrýlmalarýna dayanmak gerek. Beklemediðimiz anda da gelse fýrtýnalar yaþamaya çalýþmak gerek. Bir ölüme çare yok. Vakti saati geldi mi nasýlsa önüne geçilmez. Kim bilir hangi kapýyý çalsak, ‘Ah!’ eden kaç yürek çýkar karþýmýza? Hangi dört duvarýn sýrrýna kulak kesilmek gerek?

Belki de en büyük hatamýz gereksiz ‘ah vah’ larýmýz. Öyle anlamsýzlaþmýþken her þey, deðeri kalmamýþken hiçbir þeyin, ucundan tutmak gerek farklý bir çözümün. Kurtarmak gerek hiç olmazsa güzel olan, anlamlý olan birkaç þeyi. Kaybettiklerimize üzülmek deðil, kurtarabildiklerimize sevinmek gerek.

Ýnsaný var kýlan, önemli kýlan, iþe yarar kýlan da týpký çýnar aðacý gibi geriye kalan , iz býrakabileceði bir yaþam. Bir yaraya merhem olabiliyorsak, bir çaresize çare, bir dertliye derman gerisi boþ ve anlamsýz. Ýþte geldik, iþte gidiyoruz.