Ýnsan bir kere yalnýz kaldý mý, derinleþir tüm anlamý var oluþlarýn. Farklý bir yerde bulur kendini çoðu zaman, duyar ama anlayamaz, görür ama deler geçer bakýþlarý gözünün önündekini derinlere dalar. Ani bir uyanýþ gerekir yalnýz kaldý mý bir kere insan.

Anlatamadýkça içinde biriktirdiklerini, yeni birini büyütmeye baþlar ruhunda. Kimsenin bilmediði, yavaþ yavaþ herkesten uzaklaþtýrdýðý biri .. Onunla dertleþir sadece, onunla yaþar iyi kötü her þeyi. Yaþayamaz da aslýnda pek, çünkü artýk kendi içinde yalnýzdýr..
Bir insanýn yaþayabileceði en aðýr sýkýþmýþlýk hissi kendi içinde yalnýz olmak. Duygularýn en zoru, en baþa çýkýlamayaný ve insaný en delirteni.. Kendi kendine kalýþlarýn insaný boðduðu ve bir çýkmaza sürüklediði duygu. Gittikçe insaný kendinden bile ayýran duygu..

Ýnsan bir kere yalnýz kaldý mý, güveni bir kere kýrýldý mý insanlara karþý, kendini hep yalnýz hisseder ve ne olursa olsun yanýnda kim olursa olsun doldurulamaz bir boþluk taþýr içinde. Ne bir anlamý kalýr bir zamanlar onu güldüren þeylerin ne de tadý.. Anýlarý ve olanlarý düþünmekle geçirir vaktini. Mesela küçük bir an ister yeri gelir, birisi bir bakýþýyla anlasýn onu, çözsün gözlerindeki ve kalbindeki derinliði, ama yoktur.. Der ki “çok kötüyüm”, birisi omzunu verir ona, kalbini açar ya da mutluluktan uçuyorum dediðinde öyle bir gülümser ki dünyalar hepten onundur artýk, ama yine yoktur.. Çabalamak ister birisinin mutluluðu için, birileri uðruna bir þeyler yapabilmek için, ama yoktur...

Ýnsan bir kere yalnýz kaldý mý herþeye anlam katmaya çalýþýr, unuttuðu ve unutturulan her þeyi aramaya çalýþýr. Ýnsan bir kere yalnýz kaldý mý geri dönüþü olmayan pek çok yara açýlýr kalbinde iþte. Hepsi bu.