Ýnsan sadece tek bir an kendi yaratýlýþýný düþünse, nasýl mucizevi bir þekilde ve mükemmel bir tasarýmla yaratýldýðýnýn farkýna varacak ve buna karþýlýk Rabb’ine olan baðlýlýðýný göstermek için durmaksýzýn bir çaba harcamasý gerektiðinin bilincine eriþecektir. Tuz tanesi büyüklüðünde tek bir hücre olarak yaþamýna baþlayan insan, ardýndan bu hücrenin milyarlarca kez çoðalmasý sonucu, mükemmel bir insan haline gelir:

Ýnsan önceden, hiç bir þey deðilken, gerçekten bizim onu yaratmýþ bulunduðumuzu (hiç) düþünmüyor mu? (Meryem Suresi,67)

Ancak en önemlisi, insanýn ‘hiçbir þey deðilken’, bir ruh kazanmýþ olmasýdýr. Bir damla su önce embriyoya, sonra ‘bir çiðnemlik et parçasý’na, ardýndan bir bebek, sonunda da muhteþem sistemlerle tasarlanmýþ bir bedene sahip, düþünebilen, konuþabilen, akledebilen bir varlýk haline dönüþmüþtür. Kýsacasý, Allah insaný yoktan inþa etmiþ, ve ona Kendi Ruhundan üflemiþtir. Fakat insanlarýn çoðu bu üstün yaratýlýþ üzerinde düþünmez ve Allah’tan uzak, gaflet içinde yaþar. Aldanýr, yanýlýr.

Ey insan, ’üstün kerem sahibi’ olan Rabbine karþý seni aldatýp-yanýltan nedir? Ki O, seni yarattý, ’sana bir düzen içinde biçim verdi’ ve seni bir itidal üzere kýldý. Dilediði bir surette seni tertib etti. (Ýnfitar Suresi, 6-8)

Örneðin bir otomobil düþünelim. Çalýþabilmesi için gerekli olan yakýtý, yaðý, suyu, havasý, ayrý ayrý yerlerden otomobile konmaktadýr. Ancak insanda öylesine mükemmel bir mekanizma vardýr ki, tek yerden alýnan besinler, vücutta moleküler düzeyde ayrýþtýrýlmakta ve muhteþem komplekslikte sistemler vasýtasýyla gerekli yerlere iletilmektedir. Bu bilinçli yönlendirme ve plan Yüce Allah’ýn üstün ve kusursuz yaratmasýdýr:

"…Yaratýcýlarýn en güzeli olan Allah, ne yücedir." (Müminun Suresi,14)

Ýþte kendi mucizevi yaratýlýþlarýný unutarak, Allah’a karþý çarpýk örnekler getirmeye ve Allah’ý inkar etmeye kalkan kimselerin hayatlarý yanýlgý içinde sürer.


Rabb’ine nankörlük etmek istemeyen kiþi, kendisini günlük yaþamýn akýþýna kaptýrmaz, her an Allah’a karþý sorumluluðunun bilincindedir. Bu sorumluluðu derin düþünmek, kiþinin, dünyanýn göz açýp kapama kadar kýsa süreli bir konaklama yeri olduðunu ve ahirette Yüce Rabbimiz’in karþýsýnda, dünyada yaptýðý her þeyden sorgulanacaðýný asla unutmamasýna vesile olur. Allah Kur’an’da bu konunun unutulmamasý yönünde uyarýda bulunur:


Her bir nefsin hayýrdan yaptýklarýný hazýr bulduðu ve her ne kötülük iþlediyse ona kendisi arasýnda uzak bir mesafe olmasýný istediði o günü (düþünün)…(Al-i Ýmran Suresi, 30)


Ýnsan masasýnýn üzerinde duran basit bir atacýn bile bir amaçla yapýlmýþ olduðunu düþünürse, evrende ruha sahip olan tek varlýk olan insanýn da asla baþýboþ ve amaçsýz olamayacaðýný anlayabilir. Ve yalnýzca düþünen insanlar Allah’ýn gücünü gereði gibi kavrayabilir. Kur’an ayetindeki gibi; ancak düþünürse…


*Onlar, ayakta iken, otururken, yan yatarken Allah’ý zikrederler ve göklerin ve yerin yaratýlýþý konusunda düþünürler. (Ve derler ki:) "Rabbimiz, sen bunu boþuna yaratmadýn. Sen pek yücesin, bizi ateþin azabýndan koru." (Al-i Ýmran Suresi, 191)


Ýnsan düþünerek Allah’ýn yüceliðini, büyüklüðünü kavrar, derin düþündüðünde sevgisi ve korkusu artar. Bütün bunlar, Allah’ýn sýnýrlarýný korumada ve hoþnutluðunu kazanmada onun yardýmcýsý olacaktýr:


Bu, Rabbinin dosdoðru yoludur. Öðüt alýp düþünmesini bilen bir topluluk için ayetleri böyle birer birer açýkladýk. (En’am Suresi, 126)