Hüzünsüz varlýk, insan olur mu?
Sade keyif ile hakikat bulunur mu?
Aþk'a inanmayýp da sahte dünyaya uyulur mu?
Hayalden öteleri düþlemeden rahmani olunur mu?
Ne sevmeyi biliyor can, ne de söylemeyi sevgiyi...
Ne özlemeyi biliyor can, ne de beklemeyi sevdiðini...
Bitmeyen bir savruluþ hayat, kah oradasýn, kah burada,
Deðiþiyor her þey birdenbire, ya da hep ayný kalýyor...
Ýnanýþlarýn ötesinde, bir güven, bir umut arýyor insan...
Süregeliþler arasýnda kayboluþlar baþlýyor ansýzýn,
Býrakýyoruz ya kendimizi bazen uçurumlara,
Kaçalým diyorum, yükseklere ya da yavaþça inelim düzlüklere...
Bilinmeyenin ötelerinde uhrevi gerçekler duyalým, aðlayalým...
Haykýralým diyorum, yakaralým, feryat edelim anlaþýlsýn diye...
Sessizce dua edelim en iyisi ve çabalayalým, çalýþalým, üretelim,
Deðiþsin diye bu karanlýk gidiþat, iyiye yönelsin diye Kainat...
Manevi iyiliklere, görünen ve görünmeyen rahmani aleme,
Sesleniyorum sesimi duyarlar belki diye, düþlüyorum...

Mustafa Kemal Ýzgi 24/07/2012 15:00