Umutsuzluğun şiirini yazıyorum, yoksun diye…
Sıkışık zamanların duvar takviminde beklentim, sonsuzluk
Bir kadın resmi iğreti, yapıştırılıvermiş; Kimdir? Ünlü biri mi?
hiçbir şey değilse bile, milenyumun takvim güzeli! Aşar beni böylesi…
İçimi eritiyor. Bir of çekiyorum, karşıki dağlar inliyor…
Züğürt ağanın babası, “ben garı istirem,” diyor…
Duyup da gelmiyor bir kör topal…
“Yalvarıyorum, duy beni! Koşup bana gel!
İster paraya tap, ister pula,
ister bakir ol, İster yüz kere boşanmış ol,
ister yüz kere bozmuş ol iffetini…
Ne olursan ol, yeter ki benim ol…
Naz yapılacak zaman değil şimdi,
Her nasılsan, öyle ol...”
Burada umutsuzluğun şiirini yazıyorum, sıkışık zamanlara.
Bir kadın öksürüyor sokakta,
Tam da penceremin altından geçerken,
Bana kendini hatırlatıyor, halimi bilircesine,
Kıskanarak bakıyorum ardından girdiği eve,
Evin kapalı perdelerinde gölge oyunları,
Bir erkekle bir kadın arasında sarılışlar, öpüşler…
Takvime bakıyorum, tüketmişim zamanımı,
Umutsuzluk had safhada, şiirlere sığmıyor.
Gözyaşlarımı akıtıyorum gözlerimin içine,
Kadın çıkıp gelmiş evinden, gözlerimin içinde,
Gözyaşlarımdan dudakları tuzlanmış;
Öpüyorum, tüm umutsuzluklarımla…

bir sonsuzluk gibi yaşıyorum umutsuzluklarımı,
Umutsuzluklarım = sensizliğim,
Sensizliğim = yazgım,
Yani,
Umutsuzluklarım = yazgım…
Bir başka deyişle,
Bir sonsuzluk gibi yaşıyorum yazgımı…
Yani,
Sensizliği bir sonsuzlukta yaşıyorum...
Bir of çekiyorum, karşıki dağlar yıkılıyor,
Züğürt ağanın babası, “ben garı istirem,” diyor…