Ertesi gün sabahların güzeliydi.Varlığının ne kadar değerli olduğunu hissetti.Güzel gülümsemesiyle uyanıp kendisini biraz şımartıp geceyi düşündü.Telefonuna elini uzattığı gibi sevgilisinden mesaj geldi.Klaplerle dolu olan günaydın mesajıydı bu.Kalplerle başlayan sabahlar güzeldir.
Varlıklı olduğunu hissetmek ve güne iyi başlamak güzeldir.
Kızın adı Varlık.Onun adı yaşadıklarına göre anlamlandırıyordu kendisini.Ne yaşarsa o konumdaki durumunu yapıştırıyordu kendisine.Şanstı o.Aynı zamanda savaşçıydı.Hayalperestti ve önceki yaşamında güçlü bir savaşçı olduğunu biliyordu.Yoksa neden hayatı mücadele dolu olabilirdi?Neden engellerle dolu labirentte çıkışa doğru ilerleyebilmek için tüm yaratıcılığı zekası ve cesaretiyle başarmak ve en iyisini kazanabilmek için uğraşma zorunluluğunu üstlenebilirdi ki?
İnsanların onu tanımadığını bilirdi.Tam olarak kendisini tanıtmamakta çok hoşuna gidiyordu ve iyi beceriyordu bir yandan.
Kendini beğenmiş kişiliğiyle farklı bakış açılarını insanlara iğne batırırmış gibi empoze ediyor,dans ediyordu.
Kişiliksiz insanlara tahammül edememesine rağmen her gün başka biri gibi uyanıyordu.Hergün gördüğü semboller ve nesneler ona gün içerisinde yaşayacağı ya da hissettireceği oyuncaklardı onun için.
Telefonundaki 'Günaydın' mesajına cevap verip balkona çıktı.Biraz kuşları izledi.Kahvaltısını yapıp kardeşleri ile beraber film izledi.Gece sevgilisi ile buluşmak için can atıyor,bir yandan da mükemmel yeni günün tadını çıkarmak istiyordu.
Sevgilisinin ona ulaştırdığı yaprak parçasına baktı.Telefon numarası yazılı olan bir yaprak parçası.O bu fikri çok sevmişti.Garip şeyleri hep severdi zaten.Onu da diğer sevdiği şeyleri astığı panosuna koymayı düşündü geri döndüğünde.O Sırada hatırlamaması gereken bir anı canlandı gözlerinin önünde..
Hani hayatının en güzel öpücüğünü aldığı gece.6:45 Sayısının ardındaki yerde.Kendisi gibi panosuna rengarenk raptiyeşeri sırayla dizmiş adamın dünyasında.Tam o panonun önünde.
'Aynısı bende de var.' deyip mavi renkli raptiyeyi eline almıştı.Ona sarılan adam ne olduğunu anlamamıştı ama öpmüştü onu sakince.
Farkına vardığı bir öpücük.Geçmişin şimdiki zamanın ve geleceğin öpücüğüydü.Sabah 6:45 de yüzünün gözyaşlarıyla ıslanarak eve gelişinin daha sonrasındaki yaşamında nasıl bir yer alacağını bilmediği yakın ya da uzak duygusuydu..
'Panomu hala kullanıyorum!' esprisiyle anısını düşünmeyi sonlandırıp hayatın yaşamaya değer ve eşsiz güzellikte olduğunu hissetti.
Başına sararak kendine yapraklardan yaptığı tacı taktığı,notaların rüzgarla deli gibi uçtuğu günü gördü.Büyümekten,olgunlaşmaktan sıyrılmak istediğini gördü.
Ara sıra gelecek ile ilgili yaşayacağı sahneler görürdü.Yaşam ile dalgası o kadar büyüktü ki,bazen yaşayacağı acılar onu dibe çekicek anılar olacağını bilse de oyun oynamayı tercih ediyordu.
Dipten kırmızıya..
Dip kırmızıya dönüştüyse eğer,takip etmeye değer birtakım şeyleri gözden kaçırmış ya da fark etmiş olabilirsiniz.
Sarhoş olup yerlerde sürünürken insanların slow motion efekti gibi hareket ettiklerini,size güldüklerini ve o anda sizden soğuduklarını izlerken utanmayın.
Neden yerde o vaziyette olduğunuzu sorun kendinize.Zaten nedenini biliyorsunuz.O zaman o anın tadını çıkarmak zorundasınız.Tadını çıkarın ve başınızı dik tutun.Yerden sizi kaldırabilmek için elini uzatanlara bakın.Nereye kadar yükseltebiliceklerine de.En önemlisi de içinizdekine..
O çocuk şaire.
Nerede olduğunuzu görün.O anda yerde olmayabilirsiniz belki de.Herşeyin bir nedeni var..
Gece oldu.
Varlık sahile gitti.Sevgilisi arkasına baktı ve onu gördü.Birbirlerine dünyanın en güzel gülümsemesiyle baktılar.Denizin tam karşısına oturdular.
Varlık başka birşey istemezdi herhalde.Bundan daha büyük bir ödül yoktu onun için.Nedense denize karşı büyük bir zaafı vardı.
Kumların üstünde oturarak birbirlerine bakıyorlardı.Sonra da denize.
Sonsuzluk,mavi,derin,rüzgar.