Postacý bir mektup getirdi. Üzerinde ismim yazýlýydý. Gönderene baktým. Sevgilimin ismiyle karþýlaþtým. Bir anda aðzým kulaklarýma vardý. Yüzümdeki tebessüm yüzüme bir baþka yakýþtý. Tanrým geldi dedim geldi. Yüreðimin ritimleri deðiþti. Yine beraberiz yaþasýn dedim. Mektubu aldým elime, bastýrdým göðsüme. Parmaklarýmý gezdirdim, zarfýn üzerindeki el yazýsýnýn üzerinde.   Kapýnýn karþýsýndaki aynada, gözlerimle göz göze geldim. Onu bu kadar çok özlediðimin, farkýnda deðildim. Zarfý açýp açmamak arasýnda, kararsýz kaldým. Bana mektup yazmak adeti deðildi. Yoksa bu bir ayrýlýk daveti miydi? Beni sevdiðini, bakýþýndan, sesinin tonundan biliyordum. Yine de hiç bilmediðim bir nedenle uzun zamandýr beklediðim sözleri duyamýyordum. Bir umut doðdu içime, yýllardýr beklentileri yasaklamýþ olsam da kendime.    Bu sefer acaba dedim. Az sonra, beklediðim kelimeleri mi okuyacaðým? Zarfý açmayý, açýp içindekileri okumayý. Hem istiyor, hem de okuyacaklarýmdan, korkuyordum. Bir cesaret geldi üzerime, zarfý yýrtmadan açtým. Þaþýrdým, elimde bomboþ bir kaðýtla kala kaldým. Hiçbir þey anlamamýþtým. Acaba muzipliðimi tutmuþtu sevgilimin. Bana bir bilmece mi hazýrlamýþtý? Yoksa kararý bana mý býrakmýþtý? Bu karar ne hakkýndaydý?    Daha iliþkimizin baþladýðý anda bir söz vermiþtik birbirimize. Bir gün birimiz bir baþkasýný severse bunu söyleyecekti diðerine. Ve bunu söyleme biçimimiz de artýk sevilmeyen kiþiye boþ bir kaðýt göndermekti. Bu düþünceyi hatýrlayýp beynim algýladýðý an gözyaþlarým harekete geçti. Ben hatýrlamasam da yüreðim hatýrlamýþtý. Geçmiþte söylenen sözleri. Þimdi zaman geri çekilme zamanýydý. Sözleþmiþtik. Neden diye kim diye. Birbirimizi sorguya çekmeyecektik. Daha çok seven sevgilisinin mutluluðu için zamaný geldiðinde onu ona býrakmayý bilecekti. Aynada kendime tekrar baktým. Gözyaþlarýmdan akan makyajýmla karþýlaþtým. Aðzým yerine geri gelmiþti. Bir de üstelik dudaklarým neredeyse çeneme deðecekti.   Sonra çakmaðý elime aldým. O boþ kaðýdý yaktým. Zarfý ise sakladým. Çünkü ben gidenlerin ardýndan acýsýný anýlardan çýkarmayanlardandým. Yine de zarfý ve fotoðraf albümümüzü elime aldým. Ýçinde onun olan tüm fotoðraflarý ve bende kalan tek el yazýsýnýn olduðu zarfý bir kutuya attým. Kutuyu da gözümün önünden kaldýrdým. Artýk kendimle baþ baþaydým. Caným içmek onu mutluluðuna uðurlarken þerefine kadeh kaldýrmak istedi.    Telefonumu elime aldým kayýtlardan can dostumu tuþladým. Telefon iki kere çaldý sonunda açýldý. Can dostum karþýmdaydý. Boþ kaðýdý yaktým dedim. Cevap geldi az sonra sendeyim.
On dakika sonra kapý çalýndý. Elinde bir þiþe raký can dostum karþýmdaydý. Boynuna sarýldým göðsünde hýçkýra hýçkýra aðladým. Mühürlüydü dudaklarým. Can dostum beni tutup yataðýma yatýrdý. Dizlerinin üstüne baþýmý aldý. Saçlarýmý okþamaya baþladý. Bilmiyorum böyle ne kadar süre geçti.
Gözlerimi açtýðýmda güneþ çoktan doðmuþtu. Can dostum uyumuþtu. Yerimden kalktým onu yerime yatýrdým. Gidip kahvaltýyý hazýrladým. Sonra onu uyandýrdým. Ona sarýldým dedim iyi ki varsýn. Gülümsemesi ile gülümsemem birbirine karýþtý. Tekrar hayata karýþmamýn tadýna vardým.