Babamý hiç tanýmadým ben. Kokusunu duymadým. Kulaklarýmda asýlý deðil sesi. Resmi de yoktu duvarýmýzda. Olsaydý bakardým… Ýki üç yaþýnda var yoktum. Bir gün anneme sordum babamý. “Beni kaçýrdý köyümüzden, alýp getirdi buralara. Gerçi Ýzmir çok güzel ama…” dedi. Sustu, gözlerini tavana dikti, sonra da, “Benim için çoktan öldü baban” dedi. “Benim için neden ölmedi?” diye geçirdim aklýmdan, hayýflandým. Biraz da gönül koydum. Babasýzlýk çok zormuþ, insan büyüdükçe bunu daha iyi anlýyor. Örneðin sokaklarda hiç kavga etmedim. Kavgadan kaçtým hep. ‘Benim babam senin babaný döver’ hiç diyemedim mesela. Ama hep söylemek istedim. Ýçimde hâlâ bir ukde.
Annem, “büyüdüðümü” söyledi bir sabah kahvaltýda. Sevindim. Gerçekten de boyum uzamýþ, ayakkabý numaram büyümüþtü.

Annem beni aldý bir maðazaya götürdü. Ardýndan da kýrtasiyeye… Okul çantasý, defter kalem, silgi, kalemtýraþ aldýk. Çok mutlu oldum çok. Silgimi iðneyle deldi, arasýndan ip geçirdi. “Boynuna tak, “ dedi, “sakýn kaybetme” diye de bir güzel uyardý.



Okullarýn açýlacaðý günün sabahý annem elimden tutup okula götürdü. Okulun bahçesinde ne çok çocuk vardý; beyaz yakalý, mavi podyalý, boy boy yüzlerce çocuk. Bir o kadar da anneleri vardý yanlarýnda. Korkuyordum, sýkýca tuttum annemin ellerinden, býrakmak istemedim. Etrafýma baktým: Bir ben deðildim yalnýzlýktan korkan. Annelerine sarýlýp býrakmak istemeyen, salya sümük aðlayanlar vardý.

Sabahçý olduðuma çok sevindim. Erken kalkmayý seviyordum çünkü.

Birkaç gün annemle gidip geldik okula. Sonra kendim gitmeye baþladým. Bir gün yolda bir köpek takýldý peþime. Kaçtým. Yüksekçe bir duvarýn üzerine çýktým. Köpek aþaðýda havlýyor diþlerini göstere göstere. Korkudan inemedim. Sonra bir amca gelip önce köpeði tekmeleyip kovdu, ardýndan beni kucaðýna alýp indirdi. Býrakmadý tuttu elimden tuttu. Öyle sýcaktý ki eli. Ýçimi ýsýttý. Býrakmadý elimi, evimize kadar götürdü. Tam sokaðýn baþýnda durdu: “Hadi git evine “ dedi. Giderken kendi yoluna yanaðýmdan öptü. Öyle sýcaktý ki öpüþü. Týpký annem gibi öptü.

Annem evdeydi, gülerek karþýladý beni. Yakamý açtý, podyamý çýkardý, eliyle musluktan su alarak yüzümü yýkadý. Yüzümü havluyla kurularken öyle tatlý öptü ki. Sýcacýktý, anne tadýndaydý öpüþü. Týpký beni duvardan indiren amca gibi, sýcacýk öptü.

Birlikte yemek yedik, ders çalýþtýk, TV izledik. Uykumuz geldi ayný anda. Önce beni yataðýma yatýrdý. Kulaðýma sevgi sözleri fýsýldadý. Yanaðýmdan öptü yine, üzerimi bir güzel örttükten sonra sessizce ayrýldý odamdan.

Gecenin bir yarýsý korkarak uyandým. Terden her yaným ýslaktý. Saðýma soluma baktým, ortalýðý dinledim. Sonra gene daldým. Ýri cüsseli, tek gözlü bir canavar üstüme çöktü. Baðýrmak istedim, olmadý. Anne diye baðýrmak istedim, sesim çýkmadý. Baba diye baðýrdým sonra. Babam gelip bir tekme savurdu, iri cüsseli, tek gözlü canavar kaçtý. Hem de arkasýna bakmadan. Ýyice yaklaþtým kurtarýcýma. Bir de ne göreyim: Sabah beni köpekten kurtaran amca benim babam deðil mi? Çok sevindim. “Baba baba,” diye baðýrdým. Annem sesime geldi. Yanýma uzandý. Sýkýca sarýldý. “Korkma oðlum yanýndayým” dedi.

“Çok mutluyum anne” dedim, “annem ve babam yanýmda…”

Daha sýkýca sarýldý. ”Keþke yanýmýzda olsaydý baban” dedi, derin bir ah çekti, kederlendi. “ama o baþka bir kadýn yüzünden terk etti beni. Sana hamileydim oysa…” Okul dönüþü baþýmdan geçenleri anlattým. Aðlayarak dinledi. “Ha o mu?” dedi, “Rüstem Amca o. Onun tüm çocuklarý bir yangýnda öldü. O yüzden tüm çocuklarý, kendi çocuðu gibi sayar, sever, yardým eder.”

Sabah erkenden kalkýp okulun yolunu tuttum. Gözlerim Rüstem Amcayý arýyordu. Bulamadým ama Þirinyer sokaklarý babam kokuyordu.