Derin düþünceler adeta beynimi sarmýþtý, düþünmek istemiyordum onu. Ama çýkmýyordu aklýmdan. Kafamý daðýtmak için aþþaðý inip kendime bir kahve hazýrladým. O sýrada yengem geldi ve o sinir bozucu bakýþlarýný yine dikmiþti suratýma. Korkmuþtum, yere baktým ve ellerimi kahveme kenetleyerek odama çýktým. Bir an önce ödevlerimi yapmalýydým, çalýþmalýydým bu evden kurtulmak için yapmalýydým. Kitaplarýmý açýp ödevlerimi yapmaya baþladým. Ödev biyoloji dersindendi, bir nevi proje ödevi gibiydi, çok önemliydi ve kesinlikle yapmalýydým.
Gün içerisinde ne kadar uyursam uyuyayým her zaman uykum vardý ve bu sefer uzun zamandýr girmediðim Tumblr hesabýma girmeliydim. Ödevlerimi bitirdiðim de Tumblr hesabýma giriþ yaptým. Bu sitede benim gibi olan bir sürü insan vardý. Gif'ler,resimler,sözler paylaþýlýrdý ama kimse kendi yaptýðýyla övünmezdi. Nostaljik eþyalara karþý ayrý bir meraklarý vardýr, kendi içlerinde biraz deli ama dýþa yansýtmayan türdendir. En azýndan edep nedir bilirler..
Biraz hesabýmda takýldým ve gözlerim yavaþ yavaþ kapanmaya baþladý. Yine uykum gelmiþti, bilgisayarý kapatýp hemen uyumak için yataða uzandým. Derin, mutlu bir uyku daha beni bekliyordu, sadece uyuyunca mutlu olduðum bir dünyaydý orasý arasýra kabuslar görüyordum ama gerçek dünyada ki gibi korkunç olamazdý hiçbir þey, bu kadar acýmasýz deðildi kabuslar. Gelip geçici ama dünyadakiler kalýcý. Uyudum, derin bir uykuya daldým. Mutluyum..
Kalktýðým da saat 7.45'di. Hemen kalkýp duþa girdim ve saçlarýmý tarayýp kurutarak dolabýmdan elbisemi seçtim. Bir gömlek bir pantolondu benim elbisem. Daha önce hiç süslü elbiseler giymemiþtim, istemiþtim ama yaralarým geçtikçe yeniden baþlýyordu, bu yüzden hiç giyme fýrsatým olmamýþtý.. Bu sabah Sýla beni çaðýrmamýþtý, istenmiyordum zaten biliyordum ama ne olursa olsun Sýla beni çaðýrmaya gelirdi. Aþþaðýya indiðimde yemek odasýndan hiç ses gelmiyordu ayrýca Leyla ve Sýla'nýn baðýrýþlarýda yoktu. Yemek odasýna girdiðimde kimse yoktu fakat masanýn üstünde bir not yazýlýydý, çekinerek uzandým ve aldým elime. Not elimdeyken etrafa bir kez daha baktým ama kimse yoktu en sonunda notu okumaya karar verdim. Katlanmýþ kaðýdý açtýðýmda þöyle yazýyordu;
" Deniz biz ailecek bir tatile çýkýyoruz, yengenin annesinin yazlýðýna gidicez. 1 hafta kadar gelmeyebiliriz sana haber verme gereði duymadýk ama amcan ýsrar etti. Neyse senin gibi kaltak umarým eve erkek getirmez.. Yoksa sonun kötü olur. Yengen." Son cümleyi okuyunca nefesim kesilmiþti, bu sözleri hakedicek ne yapmýþtým ben onlara .
Bir yaným sevinirken bir yaným bu sözleri duyduðu için üzülüyordu. Saate baktým ve geç kaldýðýmý farkedip hemen anahtarlarý alýp çýktým evden. Koþarak duraða gittim ama otobüs çoktan gitmiþti, yenisinin gelmesini beklersem de 1. dersi kaçýrabilirdim.. Ne yapacaðýmý düþünürken siyah bir araba durdu yanýmda, sonra camý açýldý ve gözlerimde týpký cam gibi açýlmýþtý. Bu o çocuktu.
" otobüsü kaçýrdýn sanýrým beraber gidelim mi?"
" hayýr gerek yok ben yenisini beklerim"
" yenisi yaklaþýk 15 dakika sonra gelicek 1. dersi kaçýrýrsýn hadi inat etme gel"
Umursamaz bir þekilde arabanýn kapýsýný açtým ve bindim. Tedirgindim ve týrnaklarýmý ýsýrýrken camdan dýþarý bakýyordum. Çok hýzlý gidiyorduk ki tam o sýrada;
" Sen neden geç kaldýn?" diye sordu
" uyanamadým" dedim
" Bende gece ödevlerimi bitirmek için uyumadým haliyle de sabah uyanamadým." dedi.
"Ne ödevi?"
"Biyoloji"
bu çocukla ayný sýnýfta olamazdýk deðil mi? Merak ettim ama utandým ve soramadým. Okula vardýðýmýzda arabadan indim ve herkesin bize baktýðýný gördüm. Sessiz dedikodular yayýlýyordu insanlar arasýnda. Ýþte bu yüzden sevmiyordum zaten. Sýnýfa çýkarken ikimizinde ayný kata çýktýðýný ve koridorin sonunda ki sýnýfa doðru ilerlediðimizi farkettim.
"Sen beni mi takip ediyorsun?"
" Hayýr sýnýfýma gidiyorum"
"Hangi sýnýftasýn?"
" 12/C"
Düþündüðüm gibi ayný sýnýftaydýk, zaten böyle lanet olasý þeyler hep beni bulurdu. Geç kalmýþtýk, ders baþlayalý 10 dakika olmuþtu. Tam kapýyý çalýcaktým ki o da elini uzattý ve ellerimiz birbirine sürtündü. Kalbim yeniden hýzlanmýþtý, yine çekmiyordu elini bende çekemiyordum. Sanki dünya bu tesadüfleri bize bilerek yapýyor ve tam o anda kilitliyordu bizi. Birkaç saniye sonra çektim ellerimi ve hemen sýnýfa girdim. Sýnýfa girdiðimde yerim kapýlmýþtý ve arkada sadece bir sýra boþtu. Hoca en arkaya oturun dediðinde bir kalp çarpýntýsý daha yaþamýþtým. Beraber mi oturcaktýk. Dersin huzurunu bozmak istemediðimden gidip oturduk. Kalbim hala deli gibi çarpýyordu, yüzüm kýzarmýþtý. Kimse farketmesin diye ellerimle yüzümü kapattým. Çok dikkat çekiyordum ki bana baktýðýný gördüm. Gülümsüyordu. O sýra da hoca;
"Mustafa tahtaya gelmek ister misin?" diye sordu.
Bizim sýnýfta Mustafa diye birisi yoktu ve
"Tabiki hocam hangi soru" dedi ve yanýmdan kalkarak tahtaya gitti. Adý Mustafa'ydý. Rüyam doðru çýkmýþtý. Þok olmuþtum ve bu þoktan çýkmak kolay olmayacaktý. Ders bittiðin de basýn sýnýfýna bir göz atmak için yürüyordum ki Mustafa arkamdan baðýrdý
"Deniz, sanýrým basýn sýnýfýna gidiyorsun bende oraya gidiyorum fotoðraflarýn bir kýsmý hazýr beraber gidelim mi?"
" Bu kadar kýsa sürede umarým güzel fotoðraflardýr" dedim ve beraber yürümeye baþladýk. Herkes bize bakýyordu bu okulda ilk kez birisiyle yürüyordum ve insanlar ilk kez beni böyle görüyordu. Basýn sýnýfýna geldiðimizde hoca orada yoktu.
"Fotoðraflara beraber bakalým mý? diye sordu.
"olur tabii" dedim gülümseyerek.
Bana fotoðraflarý anlatýrken gerçekten çok çekici gözüküyordu. Bazen dikkatim daðýlýyor ona odaklanýyorum. Ýlk kez böyle hissediyordum. Ne kadar yapmamam gereken birþey olsada engel olamýyordum kendime.. Ona baktýðýmý farketti ve gülümsedi, gülümsedim.. Hayat yine kilitlemiþti bizi birbirimize ayýramadýk gözlerimizi..

DEVAMI GELECEK.