Aðzýna kadar týkýþ týkýþ dolu otobüsün basamaðýna, kapýdakileri ezip geçercesine, güçlükle bastý Mehmet. Kalabalýk otobüse binmeye çalýþmak eskisi kadar canýný sýkmýyordu. Bilakis; burada karþýlaþtýðý zorluklara alýþmaya baþlamýþ, bunlara karþý bir ünsiyet bile peyda olmuþtu.
Ýstanbul’a endüstri mühendisliði okumaya geldiðinde, büyük þehrin karmaþasý, debdebesi gözünü çok korkutmuþtu. Bu þehrin onu yuttuktan sonra, kirli ve parazitli baðýrsaklarýnda öðüteceðini, dýþkýsýný da zehirli, pis bir çukura dökeceðini düþünüyordu. Zira büyük þehirdeki her þey gözüne o kadar zor ve farklý görünüyordu ki. Örneðin; þu anda içinde bulunduðu halk otobüslerinde, insanlarýn oturabilmesi için koltuklarýn olduðuna inanmýyordu artýk. Bu týkýþ týkýþ arbede içerisinde koltuklarý bir kez bile görememiþti çünkü. Halbuki; Anadolu’nun küçük ve þirin þehirlerinden biri tabirine cuk oturan memleketinde, otobüs yolculuklarý çok farklýydý.
Toki konutlarýndaki evlerinden okuduðu liseye giderken, küçük bir þehir için epeyce uzun sayýlabilecek bir yolu kat etmesi gerekirdi. Bu yüzden ya boþ otobüsteki koltuklardan birinde uyumaya çalýþýr ya da cama baþýný dayayarak; kýrýk dökük kaldýrýmlarý, her tarafý çukurlarla dolu yollarý, soluk lambalarýn ýþýðýnda bir þeyler satmaya çalýþan bakkallarý, akþama kadar topladýðý hurdalar altýnda iyice aðýrlaþmýþ olan üç tekerlekli arabasýný güçlükle sürmeye çalýþan eskicileri, okul-iþyeri önleri, iþlek yollar ve köþe baþlarýnda bekleyen; arabalarýný yaðlý boyalarla maviye boyamýþ simitçileri, sabahýn yedisinde; ailesi için çalýþmak üzere evden çýktýðý halde kahvaltýsý hazýrlanmamýþ, iþ yerinde çay içerek yiyeceði simit ya da poðaçalarý alabilmek için mavi arabalarýn önünde sýraya girmiþ memurlarý, çöp konteynýrlarýnýn yanýna arabasýný park etmiþ paspaslarýný silken taksicileri, taþ gibi aðýr sýrt çantalarý yüzünden güçlükle yürümeye çalýþan ilkokul öðrencilerini, lise önlerinde; kravatlarýný böðürlerine kadar indirip, gömlek yakalarýný yukarý kaldýrarak sigara içen ve muhabbet eden akranlarýný, çöp kutularýnýn içlerine neredeyse girecekmiþ gibi eðilerek karton kutu, cam þiþe vs. toplayan garibanlarý, kaldýrýmlarý süpürgeleriyle, yollarý her iki tarafýnda fýrçalar olan iþ makineleriyle süpüren temizlikçileri, sabah trafiðini yoluna koymak için kavþaklara dikilip, iþleri büsbütün karmaþýk hale getiren trafik polislerini, sirenleriyle sabah sessizliðini yýrtarcasýna bir yerlere yetiþmeye çalýþan ambulanslarý, cep telefonlarýnýn ekranlarýndan birbirlerine bir þeyler göstererek ve gülüþerek yürüyen güzel kýzlarý, kendisinin de ileride onlardan biri olmayý düþlediði uzun saçlý, sakallý üniversite öðrencilerini, sabah sabah, daha yeni uyanmýþ elleriyle birbirlerini tutarak yürüyen sevgilileri, içinde bulunduðu otobüsün þoförüne elini kaldýrarak selam veren, selektör yapan, yanýna yanaþarak bir þeyler anlatan otobüs þoförlerini, yaz kýþ demeden herkesten önce kaldýrýmlara oturup beklemeye baþlayan dilencileri, hükümetin önünü yýkayan itfaiye araçlarýný, annelerinin elinden tutarak, bütün günlerini birlikte geçirecekleri nenelerine giden ufaklýklarý, sabah namazýndan sonra satmaya baþladýklarý iþkembe, paça, mercimek çorbalarýný bitirerek, kapýlarýnýn önlerine çýkýp dikilmeye baþlamýþ lokantacýlarý, akþamdan yanýk býrakýlmýþ þaþalý neon lambalarý hala yandýðý için, vitrinlerindeki takým elbiseleri aydýnlatmaya devam eden giyim maðazalarýný, gece gördükleri ve hayra yorduklarý rüyalarý yüzünden, sabah ilk iþ ondan bilet alacak olan bedbahtlarý bekleyen; milli piyango satýcýlarýný, sabah namazlarýný kýldýktan sonra evlerine dönmeyip, kahvehanelerin önlerine oturmuþ; çay içerek sohbet eden ihtiyarlarý, kepenklerini kaldýrarak, kamyonlarýný yanaþtýrarak, kapýlarýnýn önlerine mallarýný çýkararak, lambalarýný yakarak dükkanlarýný açan esnaflarý ve onlarý izleyen sokak köpeklerini seyrederdi.
Küçük þehrin bu manzaralarýný, rahatlýðýný, sükûnetini özlüyordu çoðu zaman. Orada insanlar böylesine koþturmak, en basit þeyler için yarýþmak, sýkýcý bir debdebeyle boðuþmak zorunda deðillerdi. Aceleye gerek yoktu. Zira küçük þehirlerde amaç; menzile bir an önce ulaþmak, yolculuðu bir an önce bitirmek deðildi. Orada yolun kendisi bir amaçtý. Yol üzerindeki tüm güzellikleri görmek, manzaralarý seyretmek, incelikleri yakalamaktý amaç. Geriye yaslanýp dinlenmek ve hayatýn tadýný dostlarla çýkarmaktý. Bir otobanda 180 km. hýzla gitmek ve gideceði yere 3 saatte ulaþmak deðildi amaç. Çünkü gidilen yerde görülecek muamele “Öyle mi, 3 saatte mi geldiniz demek?” þeklindeki yavan bir takdirden ibaretti. Ýþte belki de tam da bu yüzden; “Cenk altý yaþýnda, arkadaþlarý ona Einstein diyor”, “Ali otuz yaþýnda filanca þirketin genel müdürü olmuþ”, “Nejat daha yirmi altý yaþýnda feþmenca company’nin ceo’su olmuþ, elli bin kiþiyi yönetiyormuþ” þeklindeki methetmeler ve tanýmlamalar cezbetmiyordu Mehmet’i. Hatta evet, midesini bulandýrýyordu. O çok güzel geçecek bir hayatý, dünyadaki bütün koltuklara deðiþmeye hazýrdý. Altmýþ yaþýna gelmesinin ve halen hiçbir koltuða oturamamýþ olmasýnýn hiçbir mahsuru olmazdý. Ona zevk aldýðý, hoþlandýðý, yavaþ ve tatlý bir seyahat gerekti. Bu seyahat sýrasýndaki paylaþýmlarýndan biri de, iþte tam da þu anda önünde duruyordu. Aslýnda gözüne sokuluyordu.
Sýkýþýk otobüsün içinde ilerleyerek yanýna kadar gelen küçük bir kýz, minik pabucunu Mehmet’in ayakkabýsýn üzerine koymuþtu. Yavaþça saçlarýna dokundu kýzýn. Kýz önce Mehmet’e sonra annesine bakarak ayaðýný mahcupça çekti. Mehmet ayaðýný hafifçe oynatarak kýzýn minik pabucuna bir kez daha deðirdi. Kýzýn baþýný kaldýrýp bakmasýný, bir muhabbetin baþlamasýný istiyordu. Ama küçük kýz bakmadý. Ayaðýný çok yavaþça kýmýldatarak, minik pabucu çok az itti. Küçük kýz bu kez annesinin diðer tarafýna dolaþarak öbür elinden tuttu ve Mehmet’e arkasýný dönüp dikilmeye baþladý. Mehmet kýzýn örgülü saçlarýný izleyerek, hafifçe tebessüm etmeye baþladý. Kendisinin de böyle bir kýzý olacaðýný düþünüyordu.