Ansýzýn bastýrýyordu yaðmur, gök adeta çýðlýk atarcasýna gürlüyordu.

Yaþam binbir çeþitteki o capcanlý rengini gri'ye býrakmýþtý þimdi.


Odamdayým, perdelerim sonuna kadar açýk, içeriye girebilecek en ufacýk bir
ýþýðý dahi odama alma, yansýtma niyetindeydim. Yinede hiç bir ýþýk, yalnýzlýk ve kasvetle dolmuþ odamý aydýnlatmaya yeterince yetmiyordu. Gök gürültüsüne kulak veriyor, kendimi en güvenli ve en iyi hissettiðim yerden, odamdan yataðýmdan yaðmurun verdiði huzuru enjekte ediyordum yine ruhuma. Bir süre sonra yaðmuru fizikende hissetme adýna kapý
önüne çýkýyordum. Baþýmý gökyüzüne kaldýrýyor ve yaðmur damlalarýnýn yüzüme akýþýna þahitlik ediyordum. Huzurla birlikte içini dolduramadýðým garip bir boþluk beliriyordu o anlarda kalbimde. Bir anlam eksikliðiydi bu belkide, yada hergün gelip geçen ve adeta ömrümüzü kemiren
zaman karþýsýnda yenilgiyi kabul etme durumuydu bu. Bu durum ciddi bir bulanýklýða sebep oluyordu zihnimde. Bir süre sonra sokaða çeviriyorum baþýmý, yaðmurdan kaçmak için arabalarýn altýna sýðýnmýþ mahallenin kedilerinden baþka kimse yoktu ortada. Bir kaçýyla göz göze geliyor ve onlarýn kimsesizliklerini ve yaþama amaçlarýný sorgulamaya baþlýyordum kafamda. Sanki sende öyle deðil misin dercesine bakýyordu kediler bana, kimsesiz, sahipli fakat sahipsiz ayný zamandada. Sokaðýn baþýndan hýzlý adýmlarla gelen bir oðlan çocuðunu görüyorum. Okuldan geldiði pek aþikar, sýrtýnda çantasý, deyim yerindeyse iliklerine kadar ýslanmýþ bir halde evine gitmek üzere, yüzündeki sert bir ifadeyle ilerliyor. Çocukluðum geliyordu o anda aklýma. Çetin bir kýþ günü, okuldan eve gidiþlerimi anýmsýyordum o dakikalarda. Ýlk okuldayým, elinde þemsiyeyle beni karþýlamaya ne annem nede babam gelmiþti, bir çoðunun ailesi ya araçla gelmiþ yada ellerinde þemsiyeyle çocuklarýný beklemekteydiler. Ben yine kimsesizdim. Kendimi salýverircesine saðanak yaðmurun altýnda eve doðru ilerlemekteydim her seferinde, kýsa naylon çizmelerimin içine sular dolmuþ, her seferinde çýkarttýðý sese kulak verirken buluyordum kendimi. Mavi önlüðüm ýslak, ellerim ayaklarým bir o kadar soðuk, yanýbaþýmdan araçlar geçiyor üstüne üstük, yerdeki su olduðu gibi üzerime sýçrýyordu haliyle. Eve varýyordum, giriþte kapý arkasýnda üstümü baþýmý soyuyor , soluðu odun sobasýnýn yanýbaþýnda alýyordum. Islanmýþ olan önlüðümü, taytýmý kurutmak için her birini asýyordum sobanýn tellerine. Sonrasýnda yine telaþla ýslanmýþ çantama yöneliyor, içindeki ýslak olan kitap, defter ne varsa onlarýda kurutmanýn derdine düþüyordum. Çocuk iken çok fazla hasta olduðumu, üþüttüðümü hatýrlýyorum, gecenin bir yarýsý yoðun mide bulantýsý ve ateþle uyanýyor, daha banyoya yetiþemeden olduðum yerlere kusmalarýmý hatýrlýyordum. Annem mavi leðeni yanýbaþýma getirmiþ, sevinmem, iyileþmem adýna her zaman alýpta yiyemediðimiz bir adette çubuk kraker koymuþ, babam sirkeli bezle baþýmda beklemekte. Küçük hassas bir beden mikroplara yine yenik düþmüþ, ateþler içinde yatmakta yatakta. Herþey geçiyor, sevgili Tezer Özlü'nünde söylediði gibi hiç bir þey geçmesede. Geçmiyordu hiç bir þey, yaþamdan yana aldýðýmýz her bir yara kalýyordu, belki pas tutuyor, belki küfleniyor fakat yinede duruyordu içimizde bir yerlerde.

Ve iþin acý yaný, her gün bir yenisi daha ekleniyordu aldýðýmýz yaralara...





Denemeler-

Yazan -Edibe Toðaç