Her görüþtüðümüzde: "Ya abi, bi kahvemi içmeye gelmedin." deyip duruyordu. Ben de "Bir gün, mutlaka gelirim" diyordum.
Ýþte, o, bir gün çýkýp geldi. Yolum, o gün, onun bulunduðu yere düþtü. Gelmiþken gidip bir kahvesini içeyim, dedim. Kapýyý vurdum. Masasýnda oturuyor. Beni görünce içten bir þekilde: "Oooo abi hoþ geldin. Buyur, otur bir kahve iç" dedi. Teþekkür ettim.
“Kahveyi nasýl alýrsýn?” diye sordu.
“Sade, Sultan, köpüklü” dedim.
Telefona sarýlýp kahvelerimizi söyledi: “Ýki sade kahve. Biri Sultan köpüklü olacak. Benimkini biliyorsun” dedi kapattý telefonu.
"Nasýlsýn?" diye sordum. Benimki muhabbete baþlamak için bir girizgâhtý hani: "Abi, çok yoðunuz. Bilirsin iþler güçler" dedi. “Seni sormalý.?”
“Teþekkür ederim. Ýyiyiz þükür.” dedim. “Abi, ne iyi ettin de geldin. Þimdi lafýn belini kýrarýz” dedi. O sýrada kapýdan içeri genç bir bayan girdi. “Kahveleriniz” dedi. “Sade Sultan misafirimizin” dedi. Genç bayan kahvelerimizi masaya býrakýp gitti.
Kahvelerden henüz birer yudum aldýk. Arkadaþ bir aceleyle ayaða kalktý: "Abi, sen, kahveni içe dur, ben hemen geliyorum" dedi. Odadan çýktý. Ben beklemeye baþladým.
Hani "Hemen geliyorum" demiþti ya... Kahveyi yudum yudum, yavaþ yavaþ içmeye baþladým. Hemen gelecekti çünkü.
Ýçerde yalnýz oturup odayý incelemeye baþladým. Duvarda bir iki resim vardý. Siyah beyaz eski fotoðraflar. Bir de yaðlý boya bir resim. Manzara cinsinden. Biraz inceledikten sonra gözüm masaya gitti. Darmadaðýnýk bir masaydý. Defterler, kâðýtlar, kalemler adeta birbirine karýþýktý. Masayý bir de bilgisayar süslemiþti. Albenisi oldukça iyi olan bir bilgisayar. Aslýnda sade bir oda idi. Çok fazla þatafata kaçýlmamýþtý. Bir masa, iki koltuk ve bir sehpa ve yanda iki de sandalye…
Biraz sonra kahve bitti. Ben, bekliyorum. Çünkü arkadaþ hemen gelecek... Yarým saatten fazla oldu. Ben, hala içerde yalnýzým. Kapýdan gelen geçen oluyor. O mu diye uzanýp bakýyorum; ama o deðil. Biraz daha bekleyeyim, diyorum. Þimdi gelir. Çünkü “Þimdi geliyorum” demiþti. Zaman geçtikçe geçiyor. Ama hala o ortalarda görünmüyor.
Biraz sonra, dýþarýdan bir ayak sesi geliyor: "Ýþte geldi." diyorum içimden. Ama gelen baþka biri, o deðil. Kapýdan kafasýný uzatýyor. Bedeninin yarýsý içerde, yarýsý dýþarda O’nu soruyor: “Beyefendi odasýnda yok mu?” diyor. "Bir yere kadar gitti, þimdi gelecek" diyorum. "Biraz sonra geleyim o zaman, teþekkür ederim" diyor. Ben: "Rica ederim. Hemen gelecek. Gelince uðradýðýnýzý söylerim" diyorum.
Adam gidiyor. Ben bekliyorum. Ne de olsa hemen gelecek.
Bir saat oldu gideli. Ne gelen var ne giden. Ben, bir ümitle daha bekliyorum: "Ýþi uzadý sanýrým, neredeyse gelir" diyorum. Þimdi gelecekti çünkü. Ama hala gelen yok.
Bir 15 dakika daha bekliyorum. Ýçimden: "Artýk gitsem mi?" diyorum. "Ama ayýp olur. Gitmek Olmaz" diyorum. Gelirse de beni göremez, ayýp olur.
Þimdi gelecekti. Odada hala yalnýzým. Artýk sýkýlma noktasýna eriþiyorum. Ýçimden “Of gelse de gitsem” diyorum. Ama hala gelen giden yok.
Biraz sonra, yan odadan müthiþ bir kahkaha sesleri geliyor. Þaþýrýyorum. Çünkü gelen seslerden biri, onun sesine çok benziyor: "Olmaz" diyorum. “Olamaz. Burada olduðumu, üstelik kendisi için geldiðimi de biliyor. Bir baþkasýdýr. Ses, sese benzer." diyorum. Çaresiz, beklemeye devam ediyorum…
Çok geçmeden bir kahkaha daha sarýyor koridoru. Kendi kendimle mücadele ediyorum, o mu deðil mi diye? Yanýlmýyorum. Bu ses, onun sesi. Ama bu, o ise, niçin böyle yapsýn? Neden býrakýp gitsin beni odasýnda yapayalnýz? Ayýp deðil mi? Beni davet eden kendisi deðil miydi? Her gördüðünde "Abi bir kahvemi içmeye gelmedin? Beklerim?" diyen kendisi deðil miydi? Ben de o nedenle gelmemiþ miydim bugün.
Dayanamayýp kalkýyorum. Dýþarý çýkýyorum. Ýstem dýþý bir hareketle kahkahalarýn geldiði yöne bakýyorum. Hemen yan odadan geliyor kahkahalar. Baþýmý uzatýp bakýyorum. Aman Allahým! Ýnanamýyorum. Gerçekten de O! Yan odaya girmiþ, bir masanýn yaný baþýna oturmuþ, baþka biriyle konuþup kahkahalar atýyor. Derin bir sohbetteler… Üstelik kahve de içiyor.
Peki, ben, saatlerce odasýnda neyi, kimi bekliyorum? O kadar þaþýrýyorum ki þaþkýnlýktan ne yapacaðýmý bilemiyorum. Ýçimden "Çekip gitsem mi, yoksa içeri girip þuna bir ders versem mi?" diye kendi kendime soruyorum. “Boþ ver, çek git diyorum.” diyorum. Ama bir yandan da "Gir içeri, þuna haddini bildir" diyorum. Tereddütle odaya, biraz daha uzanýyorum. Artýk beni görüyor. Hiç bir þey olmamýþ gibi. "Abi kahveni içtin mi? Ben, hemen geliyordum" diyor.
"Evet, kahvemi içtim. Teþekkür ederim çok güzelmiþ" diyorum. "Ben, ayrýlýyorum" diyorum. "Abi, biraz daha otursaydýn, ben, hemen geliyordum" diyor.
"Yok yok, saðol. Ben ayrýlýyorum" diyorum. Hala hiç bir þey olmamýþ gibi "Olur abi sen bilirsin. Yolumuzu artýk öðrendin. Her zaman beklerim" diyor, piþkince. "Evet, öðrendim. Ben de seni beklerim." diyorum. "Saðol abi, Uyarsa mutlaka gelirim" diyor.
Ben de "Tabi geleceksin. Beklerim. En iyi þekilde aðýrlanacaksýn" diyorum... "Ona þüphem yok abi" diyor.
Vedalaþýp dýþarý çýkýyorum.
Aklým bir türlü almýyor. Bu kadar içtenlikle kahveye çaðýran bir insan, nasýl oluyor da ziyaretine gelen misafirini yok sayýyor? Baþka birinin odasýna gidip onu unutuyor ve saatlerce kendi odasýnda yalnýz býrakýyor?
Düþündükçe kýzýyorum: "Bir daha seni arayanýn da, sana ziyarete gelenin de..." diyerek köyümün yolunu tutuyorum...

Hakan Yozcu
08.11.2018
Gazimaðusa