Ilýk ýlýk esen rüzgar ve fonda eski bir plak..
Gözlerim eski günlerin hülyasý ile buðulanmýþ..

Göçüp giden sevdiklerim, köyde misket verdiklerim, okulun düzünde köþe kapmaca oynadýklarým, murzuðun tepede salýncakta sallandýklarým, bir bir film þeridi gibi gözümün önünde.

Yaþlýlýk hamuruyla yoðrulmaya baþladýðým bugün, çocukluðum ve gençliðime bir selam yolladým yine.

Bir geçmiþ var içimde, hiç geçmeyen.

Hiç kimse bana eski eþyalarýn sýcaklýðýný vermiyor.

Kimse bana yaþlýlarýmýzýn muhabbetini, merhametini, samimiyetini gösteremiyor.

Amcamýn evinde siyah beyaz televizyonun kanal deðiþtirme mandalýnýn çýkardýðý týk sesi kulaklarýmda çýnlýyor bugün.

Önce pazar sinemasý ve sonra bizi dýþarda On üç oynamaya çýkaran pazar konseri.

Ýzlediðim kovboy filminin baþrol oyuncusuydum, hayali kýsa süren.

Kendime geldiðimde fark ediyorum ‘ben yine benim’ diye.

Hani çocuðuz, yalýnýz, yalansýzýz ya...
Kendimize bile yalan söylememiþiz henüz...

Üzerine titrediðimiz hiç bir þey yok.

Ne sevecek olduðumuz bir eþya, ne de korumak zorunda olduðumuz bir sevgili..

Mutlu bir gelecek hayali, endiþe edeceðimiz her kaygý çok uzak bize..

Kapýsýnda oynadýðýmýz evin üst katýnda çalan amcamýn ahþap Grundig marka radyosu.

Sanki hep ayný müzikler yüklenmiþ gibi. Hâla, “þimdi Türkçe sözlü hafif müzik dinleyeceksiniz” diye fýsýldýyor kulaðýma.
Dedim ya bugün bir hüzün gemisiyim eski limanlarda demirleyen......
M. AVCI
03 04 2020