Dönebilsem ahh keşke çocukluğuma,
Dokunabilsem yeniden annemin o tatlı sesine,
Duyabilsem keşke yeniden;
Babamın elleri yanarak sofralarımıza getirdiği açık ekmeklerin kokusunu,
Ablamla sofrada yer kavgalarımızı,
Susturmak için annemin beni yanına oturtmasını,
Abimin yaptığı şakaları anneme şikayet etmelerimi,
Bir daha bir daha yaşasam…
Anne oğluna bir şey söyle desem!
Muzipçe gülse yine abim,
Daha çok kızdırsa beni,
O günkü gibi…
Hoca emmiyle Nafiye kirvenin ayakkabılarına tuz koysak yine,
Küçük kardeşini bahane ederek
Kaçsak Sevilay’la Cemiloğlu parkına gizlice,
Oynasak duyacağımız azarları bile bile,
Gün batıncaya dek sallansak yine,
Tek salıncaklarında şehrin,
Zamana inat…
Yağınca yağmur koşsak sokağa,
Molla potik oynasak mahallenin çocuklarıyla,
“Molla potik ne ister;
Feride teyzeden bulgur,
Gülser yengeden yağ,
Huriye abladan salça ister” diyerek,
Dolaşsak ıslanırken kapı kapı tüm mahalleyi.
Pilav pişirse yine annem toplananlarla oyunun kahramanlarına,
Yaşasak yeniden çocukluğumuzu doya doya..
Bu kez gerçekten bir şey söyle bize annem!
Kaybetmeyelim çocuk yanımızı.
“Dur oğlum yapma” deme şimdi abime,
Ablamla kavgalarımızda ayırma bizi,
Barışırdık ki zaten yatmadan önce biz kitap okurken birbirimize,
Küs kalamazdık ki hiç…
Yine eskisi gibi kalsaydık keşke;
Çocukluğun bedeni küçük yüreği büyük sevgisiyle…
Hani büyüdük ya şimdi annem;
Serildi önümüze sıra sıra dertler,
Yaş aldıkça bitti coşkularımız, oyunlarımız,
Çocuksu şikayetlerimiz…
Gel dokun yine kalbimize sihirli sesinle,
Tükenmesin çocuk yanımız,
Ölmesin senin gibi annem!
Terk etmesin biz…i
Doyasıya kalalım çocuk yüreğimizde.
Ben küçüğündüm ya senin,
Nunik pufiğindim ya hani!
Yaşlandım annem,
Şimdi; senin o günkü yaşından daha çok yaş aldım,
Kaybettim çocuk ruhumu,
Özlüyorum ana yurdumu,
Duymuyorum artık o çocuk kokumu.
Arıyorum annem,
Geçtikçe yıllar daha çok arıyorum çocukluk yurdumu…