dün bankaya gittik. gittik derken,ben ve eşim...neden mi?

rahmetli babamdan kalma, Türkiye’min en kocaman kentinde kentsele uğrayan minicik bir dairem karşılığında ödenen kira parasını çekmek için.

taktık kartı matiğe, girdik şifreyi, yazdık gelen kira bedelini, bastık tuşa, para gelmez!..para gelmeyince, bir yazı düştü ekrana:

şu kadardır limitimiz, onu aştınız!..

öylemi öyle,çektik kartı geriye; yeniden taktık matiğe!..oraya bas, buraya bas yazdık günlük limiti; tıkır tıkır para düştü kutuya!.aldık parayı, soktuk çanta içine ama, içeride dahası var!..

kalanını almak için bir kez daha “merhaba” dedik matiğe!.geri kalan para miktarını istedik; vermedi!.sen misin vermeyen, doğru banka içine!.. bankada bir yığın müşteri, bizde inat!..fişlenip, girdik sıraya; bekle babam bekle!..paranın yüzü sıcakmış ya; üşüdük demek ki!..:))

neyse, sıra geldi bize...uzattık kartı, çok da tatlı bir banka çalışanının önüne...kafa kağıdımı istedi, onu da uzattık kendilerine...şu kadar paranız var dedi. evet, almak istiyoruz dedik. ne dese beğenirsiniz:

günlük limitinizi kullanmışsınız; parayı çekerseniz, yüz yirmi beş lira faiz ödeyeceksiniz!..

deyince; kalsın o zaman,her şekilde cebimize giriliyor diye söylenerek çıktık bankadan!.daha doğrusu ben söylendim; eşimde tık yok!..:))

nasıl sinir bozucu bir durum değil mi?

açıkçası, ısınamadık paranın sıcak yüzüyle; biraz daha üşüdük!..