gecenin sahih yüzü

mehmet ali güney
5 mart 1999 / Ýstanbul

     Seslenebilmek için içimdeki yas aðýtlarýna ihtiyaç duymayacaðým. Çünkü göz yaþý yalandan daha güçlü ve belirsizlik taþýyor bu gece. Seslenebilmek içimdeki boþluklarýn farkýndalýðýný saðlamaktýr sadece. Bu geceye kadar içimde varolanlarý bir bir sundum sana. Geriye bu boþluk kalmýþtý. Anlamýný bilmediðim bir boþluk ayný zamanda. Karþýsýna geçip acý acý bakýyorum sadece. Bilmiyorum, bu boþluðun farkýnda mýsýn? Fakat, pis bir boþluk...anlam veremediðim, ismini koyamadýðým bir boþluk...

     Þair der ki... “Aslý yokmuþ dinlediklerimizin”... Bu mýsra hayatýmýn özeti gibi sessiz gecede iyice anlamýný yüzüme vuruyor.
Bir suskunluk kaplýyor içimi. Bilgece susmak geçiyor içimden. Hiçbir þey duymuyorum sanki. Ben yokum, seni hiç tanýmadým sanki...anlamsýz nöbetlerim depreþiyor...
     Mürekkebi bitmiþ bir kalem gibiyim. Seni yazmak geçiyor içimden; yazýyor, yazýyorum bir þey çýkmýyor ortaya... ve bilgece susuyorum. Sonumun geldiðini biliyor, boynuma ip geçirmeni bekliyorum.
     Paul Ree Lou’ya der ki: “Merhamet et, beni arama!” bu sözler takýlýyor aklýma bu gece. Fakat istemiyorum. Seninle olmak, senin yanýnda olmak mutluluk veriyor bana. Hayata baðlandýðýmý hissediyorum. O zaman geleceði durmadan doðuruyorum. Boy boy düþlerim oluyor. Fakat sen ölüyorsun! Ölmene anlam veremiyorum. Sanki benim yüzüm, benim soluk alýp vermem seni canlý kýlýyor. Ama istiyorum ki senin sana ait nefesin olsun. Bu nefesten bana da üfle ki öldüðüm sanýlmasýn.     
     Günahý hissetmemek aþký hissetmemek gibiyse ben sana aþýðým. Çünkü seninle günah iþlediðimi hissetmiyorum. Sadece senin yanýnda duruþumun yalan olduðunu hissediyorum. Seni sevdiðimi söylerken yalana yakalanmýþ bir hasta gibi duruyorum. Sanki sana otomatik yalanlar sunuyorum. Böyle duygular hissetmemi anlamýyorum. Bu anlamsýzlýðý benim içindeki boþluða yüklüyorum. Fakat bu suç o kadar büyük ki bu boþluk tam karþýlamýyor bunu. Bu boþluðu birazda sen oluþturuyorsun gibi. Belirsiz dünyalar gözlerinden yansýyor bana. Bu cesaret veriyor aslýnda, yalanlarýmýn yüzü az da olsa gerçekleþiyor böylece... fakat bunlarý bu yazdýklarýmý sevmiyorum... bir boþluk iþte, içimi kemiren bir boþluk... hiçbir þey hissetmemenin adý belki de...      
     Heyecansýz bir adamýn titremeleri sahihse bu yazdýklarýmda sahih. Gecenin bu vaktinde oturup bunlarý yazdým. Hiç uðraþmadým. Bu yazýyý temize çekmeden vereceðim sana.
     Bu bir ayrýlýk mektubu deðil kesinlikle. Ayrýlma duygusunu hiç hissetmiyorum. Sadece bir boþluk... sessiz bir boþluk... belki de yüzümüzün yankýsý... beni sevdiðini söyleyen gözlerin boþluðu...
     Sana seslenmeye çalýþtým. Gözlerimden süzülen bir damla olmaný istedim... uzandýðýmda yas aðýtlarýnýn uðultusu hala kulaklarýmdaydý, sevgilim.