MEHMET ALİ GÜNEY


GİDİŞ-DÖNÜŞ BİLETİ

İstanbul’a

Pörsümüş yüzünde anlamsız duygular dolaşıyordu. Yol yorgunluğunun gerisinde, yüzünde beliren silik bir ağıt duygularını ele veriyordu. Gururuyla yüzleşmenin yanında, gerginleşen yüzü dostunun gözlerinde ısrarla bir şeyler arıyordu.

Zeminin tahta döşemeleri, hışırtıyla çalan teyp, yanan sigaralar gri tablonun silikliği gibi zamanı dolduruyordu.

Gündelik şeyler anlatıyordu dostu. Bekliyordu adam. Bir askerin beceriksizliğiyle ilerleyen dostunu bekliyordu. Kopacak fırtınanın savrukluğunu bekliyordu. Kent insanının içine düştüğü bunalımlarla koştuğu sokakları bekliyordu.

Gri tonu ilk bozan adam oldu: “Haydarpaşa garına varmama az kalmıştı. Kondüktör uyuyanları uyandırıyordu. Dışarıda hava, yağmurun ardından beliren İstanbul’a figüranlık ediyordu. Koşuşturan insanlarıyla İstanbul, güne başlayan insanın içtiği ilk çay tadındaydı. Bavullar yavaş yavaş inmeye başlamıştı. İşte o zaman her şeyi siyah gerçekliğiyle tekrar görmeye başladım. Tekrar baktım İstanbul’a. Neye geldiğini bilmeyen bir adama hoşnutsuzluğu vardı İstanbul’un. Garipsemedim. İçimdeki burkulma gün yüzüne vurdu sadece. Gözümden iki damla yaş düştü”.

***

Sarsılarak ilerliyordu Meram Ekspresi ... biraz öfkeli, biraz kırgın.... Sunduklarımızla var oluruz diye düşünüyordu adam. Kendinden bir şey sunmayan insanın sahip olduğu şeylerinde farkına varmadığını anlıyordu. İlk çay tadındaki İstanbul geride kalmış, iyice grileşmişti...

Belirsiz hayatların kol gezdiği sokaklar dedi... yutkundu... İstanbul dedi... yüzünü camdan çevirdi:
-“tek başına eve çıktı” diyen dostunun kızarmış gözleri alev alev yakıyordu yüzünü.

***

Gece ilerliyordu. Tren bütün hıncıyla ilerliyordu. Dışarıdan gelen gürültü orkestraya dönüşüp adama eşlik ediyordu. Adam yüzünü tekrar cama çevirdi. Uzun uzun baktı... kısa metrajlı İstanbul... her daim rutubetli odalarına bir yosma bulan İstanbul, dedi....
-“senden değil , sunduklarımdan utanıyorum”...


mart/2001/konya