Genzime kaçan bir toprak kokusuyla uyanıyorum geceleri,
Yatağımda mıyım, yoksa senin yanında mı bilemiyorum,
Yalnızlık ve sensizlikle başlayan yaşamın anlamsızlığı,
Her ölü doğan, her ağlatan gün ile devam edip gidiyor,
Ölü bir kalp ile yaşamanın saçmalığı tüm vücudumu kapladı,
Ne kalvaltının bir anlamı var, nede güneşin doğuşunun,
Tek tesellim yılların damgalarını taşıyan resimlerin,
Hüzünlü, neşeli, ağlamaklı ve küsmüşler...
Keşke senin yerine ben resimlerde yaşasaydım diyorum,
Acı çekmiyor, ağlamıyor, her gün bensizlikle kahrolmuyorsun...
Seni ne unutabiliyor, nede kalbimden silebiliyorum gözbebeğim,
Senelerin yıkılmışlığını taşıyan ölü kalbim bile,
Her gece biraz daha zorluyor beni, dedim ya kolay değil sensizlik...
Yıldızlar, karanlığı delmeye başladığı zaman dışarı çıkıyorum,
Gecenin sessizliği ağlatırken beni, geziyorum sokaklarda,
Yüreğim sana geliyor her zaman, ama ayaklarımı bilmiyorum,
Sessizliğin sesini dinlemek ve seni kimsesiz sokaklarda aramak,
Kendimi kaybediyor ve her gece şehrin aynı sokaklarında kayboluyorum...
Güneş yeni güne doğarken, her zamanki gibi sen olmuyorsun yanımda,
Balkondan karanfillerimiz gülümsüyorlar bana, güneşle beraber,
Ellerinle ektiğin, seni sevdikçe solmayacak dediğin karanfiller...
Sanki her sabah, "o hala seni delice seviyor" diyorlar bana,
Senelerdir hiç kurumadı, hiç solmadı karanfillerimiz
Sen toprakta olsan bile, beni hala sevdiğini biliyorum sevgilim...