“Düþünüyorum, öyleyse varým.” der René Descartes. Hepimiz düþünürüz elbette. Havuz problemlerinden tutun da, iþ planýmýza kadar hayatýmýzýn her alanýnda düþünürüz. Peki ya kavramlar? Kavramlarý ne kadar düþünürüz. Bir kelimenin anlamýna ne kadar vakýf olabiliyoruz, heceler aðzýmýzdan dökülürken…

Burada gerçeklik kavramý üzerinde durmak istiyorum. Gerçek nedir? Öncelikle gerçekliði hangi platformda deðerlendireceðimizi belirlememiz gerekli. Eðer bu konum somut gerçekler ise konu hakkýnda býrakýn sayfalarca yazý yazmayý, oturup düþünmeye bile gerek yoktur. Kýrmýzý kýrmýzýdýr, sýcak sýcak, tuzlu tuzlu ve tiz ses de tiz. Biz soyut gerçekleri ele alalým.

Dünya görüþümüzden tuttuðumuz takýma, dini inancýmýza kadar her þey soyut gerçeklik kavramýnýn ilgi alanýna girer. Gerçek sadece inandýðýmýz þeydir. Yani neye inanýyorsak gerçek budur bizim için. Konuya hangi mesnet noktasýndan baktýðýmýza göre deðiþkenlik gösterir. Bu yüzdendir ki gerçek; kesinlikle göreceli bir kavramdýr.

Bizi etkileyen çevremiz, yaþantýmýz, hak-batýl inançlarýmýz, dünya görüþümüz, bilgi birikimimiz, örf-adetlerimiz. vb. sebeplerden ötürü gerçeklik algýlamamýz deðiþkenlik gösterir. Örneðin birine göre sadece mavidir, diðeri parlement mavisi , petrol mavisi, açýk mavi, koyu mavi, buz mavisi þeklinde sýnýflandýrýr.

Þairin dediði gibi "... ve özlermiþim insanlarý, onca kalabalýðýn ortasýnda..." Ýnsanlar hep kendi gibi düþünen birileriyle paylaþmak isterler bulunduklarý ortamý. Ýlgi alanlarý ayný olduðundan bakýþ açýlarý da aynýdýr bir çok þeye. Motor sevenler, edebiyatla ilgilenenler, siyasi görüþü ayný olanlar, futbol sevenler, müzikle ilgilenenler, ayný ailenin fertleri… Böylece paylaþtýklarý ortak alanýn içerisine, bazý soyut gerçekleri de gireceðinden; güçlenecek ve ayný zamanda yalnýz olmadýklarýndan kendilerine güvenleri artacaktýr. Yeni arkadaþlýklar, dostluklar arayýþýmýz hep bundan.

Bilmediðimiz gerçeklerden oluþan bir dünyada birileriyle ortak bir þeyleri bilmek belki de kalabalýk dünyada yalnýz olma hissini az da olsa hafifletiyor. Ya da kendi gerçeklerimizi yaþama egosu mu demeliyiz buna?