Herhangi bir konuda başarıyı getirecek öğütler verebilecek birisi olmayı ne çok isterdim anlatamam size. Ama gelin görün ki insanın öyle her istediği olmuyor işte hayatta. Tarafınızdan tecrübe edilen ya da başkalarının zaten tecrübe etmiş olduklarını size yazılı, görsel, işitsel ya da dayatmacı bir şekilde edindirdiği bilmişliğe ek olarak bir de insanın akıl laboratuarında deneyip öğrendikleri var hayatta. Nasıl olmasın onca deneme ve başarısızlıktan sonra insan acayip bilgili hissediyor kendini.

Varsın olsun tecrübe tecrübedir. Belki bir faydasını görür yahut hayatın bir kalem zararından muaf olmayı becerebilirsiniz yürüdüğümüz dikenli patikaların birisinde belki de bu okuyacaklarınız sayesinde.

Başarısız olmanın en hakiki ve ALTIN kuralı şudur.

Sizden istenen, beklenen ya da sizin taahhüt ettiğiniz işle ilgili ne kadar insan kişi ve kurum varsa hepsini birden mutlu etmeye çalışın. Konuyla az ya da çok ilgili herkesi ya da en yüksek sayıda kişiyi mutlu etmeye kalkmak başarısızlığın altın kuralıdır. Ve inanın her zaman işe yarar.

Düşünün şimdi. Anneniz sizden salonu boyamanızı istedi. Ağabeyinizin geçen sene hangi akla hizmet etmek için aldığını bir türlü anlayamadığınız türbe yeşili yağlı boya bidonları uzun zamandır tavan arasında durmakta. Bir hafta sonunu ve eski bir blucinle penyeyi feda ederek bu işten kolayca sıyrılmak mümkün gibi geliyor size. Ama büyük ablanız salonun Somon rengi olmasının ne kadar iyi (ya da aksinin sizin ruh sağlığınız açısından ne kadar kötü olacağını kast ederek) olacağını hafta boyunca işlemekte inceden inceye. Bu arada liseden beridir harçlığını çıkartmak için boya yapan okul arkadaşınız Kerim iki sokak aşağınızda oturmakta ve sıkça görüşmektesiniz onunla. Hatta geçenlere onun “Yahu arkadaş şu evini kendi boyamaya kalkışanları bir türlü anlamıyorum. Feda edecekleri pantolonlun parsına ziyan edecekleri kadar boya ve alçıyı ekleseler bu işi benim gibi bir profesyonele yaptırmaları işten bile değil” serzenişine nasıl da onay verdiniz uluorta bir yerde kafanızı emme basma tulumba gibi sallayarak öyle. Bir yandan maçta var hafta sonu. Tamam stat uzak biraz (Atina’ya giderken hemen sağda kalıyor) ama kombine bilet aldınız ve takımınız iç saha maçında.

Bakın konuyla ilgili bir sürü taraf var. Evini boyayacak kadar evine bağlı ve domestic davranabilen ve yetenekli bir erkek evlada sahip olduğu fikrini temiz hava gibi ciğerlerine çekmek isteyen bir anne. Berbat ettiğiniz her şeyi kendisi temizleyecek olan ve zaten bu işi elinize yüzünüze bulaştıracağınızı adı gibi bilen ve ekonomi sağlamak için evin salonunu cami gibi yeşile boyamanıza ne pahasına olursa olsun izin vermeyeceğini açıkça deklare eden bir abla ve bu işten kahvede geçireceği bir hafta sonunu sizin salonda geçirip zeytinyağlı tıkınmaktan arta kalan zamanlarda size işin en ağırını yaptırmak suretiyle bir gelir temin etmeyi bekleyen bir okul arkadaşı. Üstelik o türbe yeşili boyalar yüzünden nadiren de olsa alaya alınan bir ağabeyin onurunu kurtarma fırsatı da ufukta bir yıldız gibi parlamakta adeta.

Basireti doğuştan bağlı olan bendenizin yapabileceği ancak şu olabilir burada. En sevdiğim pantolonumu (diğerlerinin tümü yıkanmakta, kurumakta, yada salon boyanacağı için eşyaların toplandığı odanın taa en sonundaki dolapta olduğu için) giyip, anneciğim biliyorsun bizim Kerim bu işin kompetanı ben de yardım edeceğim süper olacak diye ikna edip, türbe yeşili boyalara katmak için aklı evvel bir arkadaşın aklına uyup erguvan, beyaz, kırmızı ve çivit mavi boyaya bir dünya daha para verip, ablam işi uyanmasın diye ona ve yakın üç arkadaşına bilet alıp uzunca zamandır görmek istediği filme yollayıp, Kerim beyimizin emir ve komutasında it gibi çalışıp salonu bir güzel nefti yeşile boyayıp (hatta oldu olacak şu kapıya da NİZAMİYE mi yazsak diyecek kadar feci bir durum arz edene kadar iş gücümüzü tüketip) sonrada bir sigara yakıp ağlamak olurdu sanırım.

Daha sonra kabul başlardı herhalde. Başta (ben senden bunu mu istedim?) diyen annem olmak üzere, sinemadan gelen ablam ve üç arkadaşından, boyaların ona lazım olduğunu söyleyen ağabeyimden, ona birazcık yardım etmiş olmamın yevmiyesini eksik vermemi gerektirmediği için Kerim beyden, (Yuh be amca bunu nasıl yaparsın renge bak ööğğgghh diyen) benden tam 21 yaş küçük yeğenimden ve son olarak maça gidemediğim için arkadaşlarımdan türlü çap ve markalarda fırça yerdim kesinlikle.

Siz siz olun böyle bir durumda annenize ne renk istediğini kesinlikle sorun, bir boyacı bulun ve asla yardım etmeyin olur mu? Ablanıza annenizin bu renk olmasını istediğini, Kerim’e annenizin zaten bir usta bulmuş olduğunu, ağabeyinize o boyaları camiye bağışlamasını, ablanızın arkadaşlarına DVD seyretmelerini ya da rejim yapmalarını, yeğeninize işine bakıp derslerine çalışmasını aksi halde boynunu kırabileceğinizi ve bundan büyük bir zevk duyacağınızı söyleyerek daha mutlu ve başarılı olabilirsiniz aslında.

Başarılarınızın devamını dilerim...



Not : Bu hikayedeki olaylar ve kahramanlar tamamen hayal ürünüdür. Bu olay kesinlikle yaşanmamıştır, kurmacadır, ayrıca kuru temizleme yağlı boya lekelerini çıkaramamaktadır, Bizim sınıfta Kerim diye birisi yoktu iki sınıf üsten Turan diye bir arkadaştır kendisi, yeğenimse benden 19 yaş küçüktür. Ve ablamın arkadaşları asla yüzlerine rejim yapın denilebilecek kadar anlayışlı kişiler değildirler ve hayli tombuldurlar.