Yarýsýna yakýn açýk kapýnýn, iç tarafýnda kadýn, tam karþýsýnda, eþikte ise adam duruyordu. Acýtýcý bir rüzgar esti. Adamdan mý, doðandan mý estiði fark edilemeyen rüzgardan, kadýn hareketsizce savruldu. Ama gözlerindeki donukluk hiç etkilenmedi acýtýcý rüzgardan.

Adam, kadýnýn donuk bakýþlarýnda tutuklu bakýþlarýný ayýrmadan omuzlarýndan tuttu ve kendine çekti kadýný. Bir nefes uzaklýðýndayken bedenleri, bir rüzgar kadar yakýcýydý gerçekleri. Sýklaþan nefesler, tutunacak yer bulmaktan uzaklaþmýþtý. Savrulmuþtu her bir þey acýtýcý rüzgarla!..

Cehennem gibi yakýyordu kadýnýn koyu kahverengi gözlerindeki bakýþ. Ateþ saçýyordu gözlerinden. Aþk ve öfke omuz omuzaydý bakýþlarda!..

kadýnýn gözlerinde tutuklu bakýþlarýyla, yutkundu adam. Kelimeleri de yuttu. Ýstiyordu ama konuþamýyordu. Sadece ‘seni seviyorum’ demek istedi ama diyemedi. O anda öpmek istedi kadýný. Konuþamayan dudaklarýna yeni bir görev yüklemek istedi. Ama yapmadý yapamadý. Çünkü, cehennem ateþi bakýþlar daha da alevleniyordu kadýnýn gözlerinde. Cesaret yutucu bakýþlar baktýðý yeri eritiyor, yakýyordu sanki. Erimiþti adam da, o bakýþlarda!.. Acýtýcý rüzgar, yakýcý bakýþlara dönüþmüþtü.

Ýkisi de kýrpmýyordu gözlerini ve kýpýrdatmýyorlardý bedenlerini. Bakýþlardaki donukluða bedenler de katýlmýþ gibiydi!..

Neydi onlarý bu noktaya getiren?.. Neydi söylenemeyen?.. Niçin yitmiþti sonsuzlukta kelimeler?.. Hiç çalýþýlmamýþ, ‘Bir Ayrýlýk Sahnesi’nin senaryosunu kim tutuþturmuþtu gözlerine?..

Adam, alt dudaðýný ýsýrdý, üst diþleriyle, kanatmadan!.. Maðrurdu kadýnýn bakýþlarý, “hem de kendimden bile fazla” diyordu bakýþlarýyla!..

Rüzgar fýrtýna olarak geri döndü. Delmeden esti geçti, içlerinden. Fýrtýnayla beraber geçen bir þeyler daha vardý. Söylenemeyende gizli ama tanýmlý bir þeyler!..

“Sana mutluluklar dilerim” dedi, kadýn. Gözleri hala adamýn gözlerinde, bakýþlarý ise donukluðunun doruðundayken, “burada bulunman için bir sebep yok” dedi.

Adam, suçlu suskunluðunda yitti. Yýkýldý devrilmeden!.. Bir tek kelime bile konuþamamýþtý. Çünkü buna, ne cesareti ne de gücü vardý. “hakkýn da yok” diye ekledi kadýn bakýþlarýyla. Son bir güçsüzlük gösterisi daha; sýktý ellerindeki omuzlarý adam. Parmaklarý býrakmamakta kararlýydý kadýný. Kadýn, “haklýyým, býrak beni” dedi, cehennem ateþli bakýþlarla.

Adam daha da bir çekti kadýný kendine. Cehennem gibi yakan gözlere baktý. Öfke, hala çok güçlüydü o gözlerde. Aþk ve öfke!.. Hangisi daha güçlüydü o an?.. Hangisi hangisini körüklüyordu?.. Çözmeye çalýþýyordu Adam. “Ne fark eder ki” dedi, bakýþlar.

Hala, L þeklinde açýk duran kapýdaydýlar. Hafiflemiþ de olsa rüzgar esiyordu. Hâlâ savruluyorlardý, sarsýlmadan. Ve Adam çok istediði halde, hala öpememiþti kadýný.

“Dursaydý dünya. Zaman da donsaydý onunla. Tam bu sahne de iþte. ‘Bir Ayrýlýk Sahnesi’nin hayat bölümünde donsalardý perde inmeden, sonsuza dek. Ve sonsuzluk sürseydi sonuna kadar” diyordu, adam içinden. “Bu kadar yakýnken, dursaydý, donsaydý her bir þey!..”

Kadýn, kararlýlýðýný kuvvetiyle birleþtirmiþti. Dirençliydi. Bitirecekti bu sahneyi, perdeyi indirecekti ardýndan!.. “gerçekler sahnelenir” diyerek, silkeledi omzundaki elleri, kurtuldu. Bir adým geriledi ve “sana mutluluklar diliyorum” dedi, gözlerindeki donuklukla!..

Adam yine konuþamadý. Kelimeler hâlâ yittikleri yerdeydi. Hem, Ne söyleyebilirdi ki? Bitmeliydi!.. Gitmeliydi!.. Çünkü, biliyordu kadýn, “gitme” demezdi. Ama o da “seni seviyorum, seninle mutlu olacaðým” diyemezdi. Bedensel tutukluluðu vardý adamýn, bir bedende. Baðlýydý, sonuna kadar.


Boþ ellerine baktý adam istemsiz. Ardýndan bakýþlarýný kadýna yöneltti. Aradýðý ýþýltý yerine, cehennem ateþi bakýþlarý görünce o gözlerde, “gitmeliyim” dedi, içinden.

Donuk adýmlarla yürüdü ve tahta merdivenleri indi kýrýlmayan adýmlarla aðýr aðýr. Bahçe kapýsýna geldiðinde hissetti, “rüzgar hala savuruyor her bir þeyleri.”
Adam, kadýnýn hâlâ kapýda olacaðýndan emin, yavaþ yavaþ olduðu yerde döndü ve bakýþlarýný kaldýrdý. Kadýn yoktu baktýðý yerde. Oysa, O kadar da emindi ki kadýnýn orda olacaðýndan.

Ama kadýn da, bunu tahmin etmiþti. Kuvvetiyle desteklediði kararlýlýkla, adamdan önce davranýp çoktan kapatmýþtý kapýyý. “zaten olmasý gereken de buydu” dedi gözleri, kapattýðý kapýya sýrtýný yaslamýþ bir haldeyken.

Adam umutla kaldýrdýðý bakýþlarýný, yenilmiþliðin acýtýcýlýðýyla tekrar yere doðru eðdi. Kadýnýn bakýþlarý yerine kapýnýn soðuk yüzüyle karþýlaþmak, yýkmýþtý son kez adamý. Ýnanamadý gözlerine. Ama kadýn yoktu iþte…

Tekrar baktý hýzla... Bir daha baktý... Bir daha!.. Ama kadýn yoktu. Onu geri getirecek güçten yoksun bakýþlar, yutuluyordu soðuk kapý tarafýndan. ‘Seni seviyorum’ bile diyememiþti. Ýçinde yitmek istediði gözlerdeki bakýþlar yakmýþtý onu...

Tutsakken bir baþka bedene, nasýl erirdi ki kadýnýn gözlerinde zaten?.. Cehennem gibi bakmýþ ve cehennem ateþi gibi yakmýþtý bakýþlarýyla, kadýn. Daha ne kadar yanabilirdi ki?..

Yenik yýlgýnlýkla açtý bahçe kapýsýný. Son kez baktý ardýndan kapanan kapýya. Kapýnýn ardýna yaslanmýþ kadýný hissederek, kýrýntý bile olamayacak umutla baktý... baktý... baktý!.. Baþka bir bedene tutsak adamda birden sözcükler dillendi, “seni seviyordum ve hep de seveceðim” dedi.

“Sonsuza dek… Hatta sonsuzdaki sona dek”



Sevgili Orkun Levent Boya'nýn düzenlemesine, teþekkürlerimle...