Her satýrýný senin doldurduðun bir þiir yazmýþtým,
Öyle bir þiirdi ki bu…
Ne ben yazarken bilmiþtim içinde senin olduðunu,
Ne sen okurken bildin yazýlanýn sen olduðunu,
Öylesine bir þiirdi,
Kimsesiz, sahipsiz…
Ne çok aðlamýþtým kaderimize,
Gözlerim aðlarken ruhumun güldüðünü anlayamamýþtým…
Sensiz yarýmdým, hissediyordum…

Dökülen her damla gözyaþý,
Kalbime bir parça daha gam eklerken,
Aslýnda temizlenmiþ her damlada þüphelerim,
Okþarken bakýþlarýn yüzümü,
Þeffaf olmuþ duygularým..
Bana bak diye yalvarýrken gözlerine,
Sen bakmýþ ama görememiþsin bende ki beni.
Baktýðýn her yer erimiþte ben de,
Sen eriyenin hep kendin olduðunu sanmýþsýn.

Eriyen mum misali hayalim,
Hüzünlü bir yýðýn oluþturmuþ ellerinde.
Hasretin kor olmuþ daðlarken yüreðimi,
Öperken ýslak gözlerinden þefkatle,
Büyütmüþtüm içimdeki çocuðu,
Hala büyümediðini iddia ederken inatla sen,
Sevgim kanatlanmýþ, bir kuþ olmuþ,
Uçmuþtu çoktan bilmediðim diyarlara..
Sensiz yarýmdým, anlamsýzdým,
Anlam katamadýðým seninle…


Uçsuz , bucaksýz kumsaldayken,
Koþarken elele,
Islanmýþtýk üzerimize sýçrayan deniz suyundan,
Bir ýssýzlýk kaplamýþtý her yanýmý..
Seninle kalabalýðým sanarken,
Aslýnda kimsesizdim!
Kimsesizliðim çepeçevre kuþatmýþken ,
Her daim yanýmdaydýn, benimleydin,
Sensiz yarýmdým…


Sensiz yarým kalýrým sanmýþtým,
Korkmuþtum, sensiz gecelerde,
Sen en yürekli kendini görürken,
Yüreðin için yapabildiðin koca bir hiçti!
Sahibim derken sevdama,
Sahip olduðun tek þey belirsizlikti.
Biliyordum artýk, sensiz yarýmdým,
Eksiktim sensiz…

Yaþamýþtým sensizliðinde seni,
Seni bende sanarak..
Doyamadým anlatmadýðýn hikayeleri dinlemeye,
Suskunluðunla avunurken..
Ayak uyduramadým sensiz yaþama,
Zorlarken seni benimle olmaya..
Sen bendeydin artýk,
Silemezdim kalbimden seni..
Sensiz yarýmdým,
Ama bütün de olamazdým seninle…