Mevsim bahar idi. Kuþ sesleri cývýl cývýldý. Kuþ seslerine çocuklarýn sesleri karýþmýþtý. Gülüþüp, oradan oraya koþuþturan, yorulmak nedir bilmeyen çocuklar.Hafif bir esinti vardý. Bahar esintisi. Ýnsaný gülümseten, içine mutluluk dolduran bir bahar esintisi.

Parkýn bir kenarýndaki bankta boþ boþ oturuyordu adam. Bacaklarýný uzatmýþ, kollarýný açmýþ sonuna kadar, dayanmýþ banka öylece kalakalmýþtý. Baþýný gökyüzüne kaldýrmýþ, bakýyordu boþ vermiþ gözlerle. Her þeyi boþ vermiþti.

Bulutlar hiç býkmaz mýydý geçip gitmekten? Ya kuþlar? Hep heyecanlý mýydý böyle? Aðaçlar hep böyle dertli dertli mi sallanýrdý, aðýt yakar gibi? Rüzgar hep eser miydi, sevgilinin okþayan eli gibi, ýlýk?

Yaþam, hangi pencereden bakarsan öyle gösteriyor sana gerçeklerini. Kimi zaman þiddetli, daðdaðalý dalgalar üzerine gelirken, kimi zaman da bir gül bahçesi gibi sessiz ve güzelliklerle dolu, mis gibi bir kokuyla… Kimi zaman tipisi dondururken, kimi zaman yaðmuru ýslatýr sevgiyle…

Kapattý adam gözlerini aniden. Çok sesliliðin sessizliðini dinlemek istiyordu. Huzur gelsin içine yerleþsin istiyordu. Tüm benliði bu huzurla dolsun, huzursuzluða yer kalmasýn istiyordu. Ah, insan her istediðini yapabilse ya da her düþündüðünü uygulayabilse idi yaþam ne kolay olurdu, deðil mi?

Birini hissetti birden yanýnda. Görmüyordu ama yanýnda olduðunu hissedebiliyordu. Gönül gözü mü görmüþtü tam olarak onu acaba? Biri vardý yanýnda, bahar gibi kokusu olan biri. Sessizliðiyle varolan biri. Açmadan gözlerini dinledi bu sessiz sesi, gitmesinden korkarak. Nefesini duyuyordu ona bakan gözlerin sahibinin.

Þefkatle bakýyordu bu gözler. Gerçekten öyle miydi? Yoksa bunu hayal mi ediyordu? Hayalinde miydi bu an? Yaþýyor muydu? Bilemedi. Ne önemi vardý ki? Önemli olan yaþamasý deðil miydi? Yaþýyordu iþte. Âný yaþýyordu. Açsa kaybolur muydu bu gözlerin sahibi?

Açsa mý açmasa mý? Bilemedi. Kararsýz da kalamazdý. Açtý gözlerini. Kendine gülümseyerek bakan gözlerin sahibini gördü:))Gülümsemekten kaybolmuþ gözler. Mütebessüm bir çehre. Sadece ona ait bir zaman dilimi.

Gayri ihtiyar-i bankýn kenarýna kaydý adam. Gülümseyen çehre kendine aitmiþ gibi duran yere oturdu, geldiði sessizlikle. Elini tuttu adamýn. Kalbi sanki elinde atýyordu. Bir sýcaklýk yayýldý kadýndan adamýn eline. Elektrik akýmý gibi bir þeydi aralarýnda ki iletiþim. Adam þaþkýn ama yadýrgamaz bir halde izliyordu baþýna gelen þeyi. Adlandýramýyordu da. Neydi ki bu zaten?

Kadýn doðaçlama yapýyordu yaptýðý her þeyi sanki. O an aklýndan geçen neyse onu yapýyordu. Gözlerini adamýn gözlerinden ayýrmýyordu. Nerdeyse kýrpmak için bile hareket etmiyordu kara gözler. Efsunlanmýþ gibi baktý adam kadýnýn gözlerine. Kadýn gözlerinin ýþýðýný vermek için gelmiþti sanki. Adam anlamaya çalýþarak aldý kadýnýn sýcaklýðýný elinden.

Kadýn sýkarak býraktý adamýn elinde sýcaklýðýný. Artýk adamýn olmuþtu sýcaklýk ve gülümse. Usulca kalktý kadýn banktan. Görevini yapmýþtý. Sýcaklýðý adamdaydý artýk kadýn gibi. Giderken kadýn adama baktý uzun uzun. Bakýþlarýný da býrakmýþtý kendisi gibi. Yine gülümsedi. “sevgimdesin” dedi, “ben gibi sevgimdesin, daima.”