Koþtum peþinden zamanýn; yetiþemedim
Seslendim seslendim; duyuramadým sesimi.
Attýðým her adým beni daha çok zorluyordu. Her sesleniþimde biraz daha kýsýk çýkýyordu sesim, BÜYÜYORDUM.
Artýk korkmuyordum geceleri yalnýz kalmaktan, annemsiz yatmaya bile alýþmýþtým, göz yaþlarýmý kendim silmeyi de öðrenmiþtim. Bir de þu sessiz gidiþler olmasaydý arkaya bile bakmadan, BÜYÜYORDUM.
Yanýldýðým zamanlar daha az olmaya baþlamýþtý artýk doðrularýmdan, sanki ilk defa tanýyordum insanlarý bu kadar yakýndan. Her merhaba yeni bir umut ve yeni bir elveda oluyordu aslýnda umutlarýma kapanan, BÜYÜYORDUM.
Alýþmayý öðrendim sonra, gülüp geçmeyi. Her düþeni kaldýrmamak gerektiðini bildim; kendim kalkmayý öðrenince, kaldýrdýklarým üstümden geçince. Zararýný öðrendim sevginin ve faydasýný gördüm acýmasýzlýðýn, artýk her gece yataðýma ben gibi yatmasam da öðreniyordum büyümeyi.
Sonra kýymetini bildim eski günlerimin, ellerimi býrakmayan dostlarýmýn, küfrederek çýktýðým okul yollarýmýn, üstüne kalpler çizdiðim sýralarýmýn, buraya yazýlamayacak duygularla baðlý olduðum ailemin, özlediðim þehrimin, burnumda tüten evimin, annemin yemeklerinin, babamýn tatlý sert bana çatýþlarýnýn. Üzüldüm kaçýrdýðým fýrsatlara, kendime kýrýldým kýrdýðým dostlar adýna.
Þimdi baþka bir þehirde, baþka duygularla ama ayný BEN 'im...
Deðiþtirmeye çalýþtým kendimi, baþaramadým, belki de büyümeyi baþaramadým.
Aný niyetine yazdýðým tüm yazýlarý salýyorum þimdi gönül penceremden. Ben onlarla mutluyum. Onlar uçuþup durdukça kalbimin içinde ben daha güçlü olacaðým hayat denen bu komedi trajedik oyunun içinde