Taþý topraðý altýn demiþler halt etmiþler. Zorlama bir memleket, güzelliðine lafým yok. Bir ton hödük... ama her yerde var. Önemsiz...
Bu gece çok soðuk. Birden soðudu ve þehrin tüm yalnýzlýðý üstüme bir yorgan misali örtüldü. Sevemedim bu þehrin yalnýzlýðýný.. Hep de gelir beni bulur.
Bu satýrlarý yazarken rüzgar baþladý. Þimdi ise çirkinliði suratýma vuruyor. Tanrým! Çirkinliði bile bir baþka bu þehrin. Hilkat garibesi.. Çarpýk evlerinden, binalarýn arasýna özensizce yerleþtirilmiþ küçük gecekondulardan sarmýsak kokusu yükseliyor. Ahh.. Unuttum ya, daðýnýktýr bu þehir.
Yoksa bunlar aslýnda benim yalnýzlýðým, benim çirkinliðim ve benim daðýnýklýðým mý?