Sabah her zamanki saatimde uyandım. İşe gitmek için hazırlandım. Biraz vaktim vardı, televizyonu açtım haberleri izlemek için.
   Derken bir görüntü tüm sabahımı mahvetti. 26 yaşında gencecik bir insan. Malatya'da yaşıyormuş. Geçimini ise palyaçoluktan kazanıyormuş. İlk görüntüsü palyaço maskesiyle gülümsüyordu. El sallıyordu kameraya... Mutluydu. Elbiseleri üzerindeydi.
   Sonra yerde can çekişen görüntüsü. Habere göre otobüs arabaya çarpmış. Araba ise o anda karşıdan karşıya geçen palyaçomuza.
   Ayağında renkli ayakkabıları, üzerinde rengarenk kıyafeti ve makyajıyla yerde yatıyordu. Yanında sevgilisi şokta, saatini çıkarmakla uğraşıyordu. Her ikiside ambulansı bekliyorlardı. Sonunda ambulans geldi, sedyeye yatırdılar palyaçomuzu. Spiker o görüntünün üzerine "Palyaço ise maalesef hastane yolunda yaşama gözlerini yumdu" dedi. Bense o sırada bir ağlama tutturdum ki size anlatamam. Oysa ben palyaçolardan nefret ederim...
   26 yaşındaki genç kim bilir neler yaşamıştı o güne kadar. İnsanları, çocukları güldürürken içinde ne fırtınalar kopmuştu. Görevi ise olmadığı bir ruh haline bürünüp insanların karşısına çıkmaktı. Mutlu muydu peki? Hayatı acılarla doluydu belki de... Akşam olup ay çıkınca, etraf sessizken sessiz haykırışları yırtıyordu belki geceyi?
   Tanımadığım bir insanın ölümü beni hiç bu kadar etkilememişti. Bir anlık dikkatsizlik, belki sorumsuzluk o gencin hayatına mal oldu. Oysa yaşayacak uzun yılları vardı.
   "İdil, her gün en azından bir kere trafik kazası oluyor. Neden bu ölüme bu kadar duyarlısın?" demeyin bana. Yerde can çekişen, makyajı ve elbiseleriyle yatan palyaçoyu görseydiniz sizde eminim benim kadar etkilenirdiniz. Allah’tan rahmet, yakınlarına da sabır diliyorum.