İnsansal kusurlarımız oluşturur yalnızlık nedenlerimizi.
Kimimiz huysuzluktan yalnızdır, kimimiz aşktan. En yalnızlarımız inatçı olanlarımızdan çıkar herhalde.
Başarı veya yenilgiler de, yani her hangi bir savaş da yalnızlaştırır insanoğlunu. Hele kibirliler doğuştan yalnızdırlar.
Ama asıl yalnızlık, çaresizlik ve ezilmişliğin getirdiği yalnızlıktır. Dünyadaki bir çok ezilmiş insan böyledir ve bunlar yalnız olduklarını zaten anlayamazlar. Yaşamaya çalışmaktan zamanları ve güçleri kalmaz yalnızlığı anlama çalışmalarına. ‘Daha insanlar’ın işidir yalnızlığı sorgulamak.
Kendini dünyayı değiştirmeye adayanlar da yalnızlığa mahkumdurlar. Çünkü insanoğlu doğası gereği şartlara göre iyidir. Yani Spartakus köle olmasaydı ayaklanır mıydı? Her ne kadar ayaklanmanın lideri olduğu zamanlarda kendini çok iyi, mağrur ve kalabalık hissettiğini zannetsek de eminim o da biliyordur yalnızlığın kaçınılmaz olduğunu ve sanırım bunu en çok kazığa asıldığında anlamıştır.
Murtaza Efendi bekçilik yaparak evine ekmek götürmeye çalışırken, gece, soğukta, üç kuruş maaşını alırken yalnız olduğunu ne şiddette hisseder sizce? Ölümüne hissetmez mi? Ya da hissettiği yalnızlık değil de çaresizlik mi? Yalnızlık çaresizliğin en kötüsü değil midir?
Gece bir eğlence yerinden çıkan işadamı Onur, arabasına giderken yolunu kesen sokak çocuklarına para vererek neyi doğrular? Kendisinin ne kadar iyi bir insan olduğunu ve çocuklar gibi yalnız, çaresiz olmadığı için de ne kadar şanslı olduğunu mu? Yoksa o para kendi yalnızlığını yenme çabası mıdır? Yalnızdır çünkü o, her şeye rağmen. Bütün bu paraya, hayata ve başarıya rağmen. Bunların hiç biri ilaç olmamıştır yalnızlığına.
Belki de yalnızlıkların en doğrusuna, en acısına, en çaresizine, en bilinçlisine –tabi bunların tam tersi de olabilir- Onur Beyin şirketinde çalışan, ortalama bir maaş ve hayat standardına sahip Mehmet şahitlik eder. Mehmet ne yapsa yeri aynıdır, çevresi prangalarla çevrilidir. Yalnız savaşmak zorundadır konumunu korumak için. Murtaza Efendi gibi olmamalıdır. Bu yolda gerekirse bencil davranmalı ve Onur Beye yakın gözükmelidir. Yani ne aşağıda ne yukarıda. Bunu da ancak yalnızlıkla yapar. Yalnız birine kimse zarar vermez. Kötülükler bir arada olmaktan gelir ona göre zaten.
Aslında yalnız olup olmadığını sorgulayacak kadar güçlü insan sayısı ne kadar az değil mi. Felluce’de, yan sokaktaki gecekonduda, Afganistan’da, Çeçenistan’da, Amerika’daki Kara Panter üyesi siyahlarda veya evsiz her hangi bir insanda var mıdır yalnızlığını sorgulayacak kadar güç. Yoksa eğer, ya gerçek yalnızlık onlarınki ya da bunu okuyan herkes dahil ben de boşa kürek çekiyoruz. Galiba evet gerçek yalnızlık onlarınki yani çaresizlik ve ezilmişliğin getirdiği yalnızlık. Bu durumda ne mutlu yalnızlığını sorgulayabilenlere. Peki, bize düşen görev ne derseniz, o başka bir boyutu hayatın. Belki mücadele, belki görmezlikten gelme, belki bizzat ezilme, belki de bizzat ezme.
Eğer yalnızlığınızı sorgulayabiliyorsanız şanslı insanlar grubundansınız. Zaten eğer yaşama mücadelesi içinde eziliyorsanız buna yalnızlık da dahil hiçbir şeyi sorgulayamazsınız. Belki de yalnızlık belli bir refah seviyesine erişmiş insanların oyuncağıdır. Bilinmez. Umarım herkes bir gün ‘daha insan’ olur ve özgürce yalnızlığı sorgular. İmkansız gibi görünse de, umarım.