Merhaba, buradayým iþte, yine. Bana "hatýrlanmak güzel doðrusu" diyeceksin belki seni hatýrladýðýmý düþünerek. Hayýr, hatýrlamadým. Unutanlarýndýr hatýrlamak kýlýfý, akla dost düþünce. Bil ki "hiç unutulmamak daha güzel" diyeceðim. Ve sana bu güzelliði, kendimi unutacak kadar verdiðimi söyleyeceðim.

Dinle!
...
Ýnliyor dindiremeye çalýþtýðýmýz ses. Çevirip yönümüzü ona doðru bakýnca; mahzundur. Yýllanmýþ sükûnet içerlemekte. Ve bak! acemi duruþuyla, usta gözyaþý döküyor ses. Hiç böyle hüzünlenmemiþti bilirim. Kendisiyle kaldý kalalý efkârlanmakta ve sürekli yakýnmakta dostluktan yana. Hani bir dokunur diye lisanýmýz, hani bir sýmsýký sarýlýrýz diye. Sessizliðin kralý, tahtýndan kalktý, endiþedeyim. Bir gece daha kucaðýmýza düþtü düþecek kahrýyla. Yýldýzlar ellerimize dökülecek.

Seni bildiðimden beridir, dostluðu tanýdý arayýþlarýmdaki hasret. Ya beni bulamýyordum bir zamanlar, yada her bulamayýþýmda seni kaybediyordum. Gönüllere dostluðun sokaklarýný çizmekten, avare desem yeridir þaþkýnlýðýma. Hayal kýrýklýðý yaþýyordum ve buluþma, erteleniyordu bir daha ki sefere.

Mücadeleye giriþmiþtim çocukluðumun gülüþü yüzümde dururken daha. Þefkatle okþanmýþ baþýmda, hayatýn elleri vardý, okþuyor mu belli deðildi. Acýmýþ mýydý önceleri minik hâlime, ona karþý duramayacaðýmý bildiði için mi tanýþtýrmadý ilkin kendini hayat? Kavgalar sundu onunla uðraþýnca, irdeledikçe ortaya koydu sert yanýný. Halbuki akýþýna býrakabilirdim, rüzgârda sürüklenen bir uðultu olabilirdim boþverip herþeyi. Kendimden bihaber ve seni umursamayabilirdim. Madem bunlarý söyleyebiliyordum, bu saydýklarým gibi olsaydým eðer, o zamanda; "böyle beyhude salýnmak yerine, aslýma yönelip insancýl olabilirdim" demeyi, kaçýnýlmaz þart edinirdim. Ve edineceðim 'kesin' niteliðinde nice þartlar vardý. Sen vardýn.

Kafamý kaldýrdýðýmda afallatmýþtý hayat ve sonra sýrýtmýþtý, duramadým. Kavgalardan "hani" diye beklentilerle boðuþmuþtum. Laflar etmeye yeltenmiþtim büyükçe, sitem buketleri hazýrlamýþtým zakkumlardan...

Hani? elimden tutacak kim? Zindanlarýnda savrulurken daðýnýk kaldýrýmlarýn, hani rotamýn ibresi? Söylemlerini bana düzenleceyecek yanký, ne taraftan yükseliyor? Bezginleþtiren karanlýk, ürpertiyor hedefe ayarlý kandilimi. Nerede oklarýný üstüme yaðdýran süvarilerin asaletlerini çürütecek adam, hangisi? Dövüþtükçe geri dönen mýzrak acýtýyordu onurumu. Hani çömelmiþ dizlerimi dikletebilecek ve avutmayýpta güçlendirmeye çalýþmakta ýsrarlý kiþi? Seslendiðimde yanýmda olacaktý, iyi ama hani? Bükülen belimde birikmiþ dertler, ölüme sürtüyorken beni, sýcacýk bir nefes var mý? Cevapsýz kalan sorularýn âhý, kimi yakalayacak? Ýnsan; "hani" demeyi öðrenmezmiþ anladým, insan; "hani" demeye baþlarmýþ kayýtlý miçazlardan.

Yürekte sancý arttýkça, karamsarlýk gýcýrtýsý týrmaladýkça kulaklarýmý, kapanýyordu önümde kapýlar, destekliyordum bende arkasýndan. Göremez oluyordum "hani" dedikçe kendimi, baþkalarýný. Hep 'kendini arayan adam'dan yana çýkamaz hale geliyordu benliðim. Nasýl ben var isem, beni de böyle çaðýran mutlaka vardýr birileri. Bekledikçe beklendim. Yitirdiklerim önüme yýðýlmýþtý ama ayakta duruyordum. Eksilerin zýttý; artýlarý müjdeliyordu, ne yapacaðýmý kessitirebiliyordum. Sonuçlardan birisinin 'sen' çýkacaðýný ümit etmek canlandýrýyordu hayata baðlýlýðýmý. Ýnci ne kadar kýymetliyse; riskleride o derece, ona ulaþmak isteyenin sýnayacaktýr lâyýklýðýný. Çok yorulacaktým ki sana kavuþabileydim.

Gençliðimin ilk nabzýyla koyulmuþtum ayrýlýðý acý gelecek insanýn izine, farkýnda deðildim üstelik arayýþýmdan. Sýðýnacak efsunlu gönül sancaðýna bakýnýyordum heyecanla. Sevgi; yanýnda acýyý da getirecekti biliyordum. Bende de doðruluðunu kanýtlayacaktý þu söz: "herkesin acýsý; sevgisi kadar", razý geldim gerisine. Varlýðýmýn anlamdýlýracaðý derecede yontup kendimi, iyilikleri baþtan edinerek çýkmýþýmdýr zaten yola.

Kuþatývermiþti hýnca bezenen depremler etrafýmý. Ýstediðim kiþi gibi olmalýydým, umduðum kadar iyi. Ýþte o zaman çözülüverirdi düðümlenmiþ kiþilik, iflas ederdi de anlaþýlmazlýk olgusu kazýnýrdý kökünden. Gürültülerin ezikliðinden kurtulup, dikilince hayata; kaygýlarým sýyrýlýp kayboldu benden ve karþýlaþtým aradýklarýmla.

Ben 'o' olabilecektim çekinmeden ve tereddüt etmeden, o; geri çevirmeyecekti kapýsýndan. Güvensizlik bizden ýraklýðý tadacak, yapmacýk duygular yüzünü asýp pes edecekti samimiyetimizin ona uðramayýþýndan. Aðlarken, titreyerek süzülen damlalar; bizde tebessüm edecekti 'dostun incinmiþ olabileceði' tahmin edildiðinde. Tebessüm edecekti çünkü; dosta akýtýlan damlalar besleyip büyütecekti sevdayý. Korkunç gelecekti kalp kýrýklýðý, bunun olasýlýðý dahi rahatsýz edecek zihinleri. Sesinin buruklaþtýðý duyulduðunda; can gidecek, can yürüyecekti ruhuna. Yürüyecekti ki ruha inip, üzen her neyse düzeltebilecek. Tatlý kelimeler söylenecekti karþýlýklý, fýrtýnalar esecek. Tanýmlanamayan duygular filizlenecekti ve sadâkat; daðlarýn yamaçlarýna yayacak hoþnutluðunun kokusunu. Sonunda sensizliðim koþarak seni buldu.

II

Güllerin ipeksi dokularýndan, maveralar saçýldý, rânâlara bulandý ummanlar. Bahar; saçaklarýný saldý derinliklerimize. Ölümü hissetmek; "dost" sözcüðünün sýcaklýðýný çoðaltý soðukluðuyla. Kýskanýldý da ses edilemedi. Görüyorduk ki mukaddes baðlýlýða kenetlenmiþtik. Deðiþmez ki deðerlerimiz. Korkaklaþtý yaklaþmaya kötülük.

Seninle mevsimlerimin soluðu deðiþti:

Çiçekler; sonbaharda, kendisini yetiþtiren toprakla bütünleþti. Aðaçlar; kýþýn ak yapraklarý için, soyundu kar tanelerine yüzleri kýzararak. Toprak neþelendi, kar taneleri, hafiften þýmarýverdi konduklarý fedakâr dallarýn üzerinde. Yaðmur; ahenkliðini cömertçe, yudumlandýðý her varlýðýn zerrelerinde gezindirdi. Sen; masmavi coþuyorsun, ben; beyazlar sinmiþ üzerime, sana doðru uçuyoum.

Günbatýmý... Kýzýlca parlak gölge, tenine sarkmýþ güneþten. Resmim yansýyor ve bir martý görüyorum denizde. Berraklýðýn kamaþtýrýnca bin bir edayla sesimi; sen namelerimle ritim tutuyorsun, bende senin su serpiþlerinden sýrýlsýklam oluyorum.

Sonu, bir þekilde ölüm yada ayrýlýk olan hikâyeler ve bitiþ kýsatýnsa acý haberi veren þiirler; daraltýyor boðazýmý ve hâlâ geride kalan saðlarýn kederi boðuyor da, senaryonun son perdesini hiddetle tekrar açýp, kurtarmak çabasý bürüyor yüreðimi. Sýzlatýr iyice yaralarý uzun sürecek ayrýlýklar. Korkularýmýn baþýma gelmesi ihtimali ürkütür beni. Sanki aklýmdan geçirsem senden ayrý olmayý, mesafeler ayaðýma dolanýr, zannederim ki sevda türkülerindeki yakýnlýk, gýrtlaðýma takýlýr.

Çarkýna gül yetiþtirdiðimiz hayat, nedense ikimizin arasýna bent dokur. Ýyi etmemiþizdir bir gece "elveda" demekle. Bilir misin? Talana uðrayan denizler susuzluðu haykýrdý, martýlar çýnlattý gökyüzü alemini. Oysa henüz yeni kavuþmuþtuk, yýllar geçmiþ olsa da yeni kavuþmuþtuk biz ikimiz.

Zamanýn bu dilimi; dostluðun 'vefa'sýný tartýyordu kalp terazisinde.

Kollarýmýzý baþýmýzýn arkasýndan birleþtirip arkamýza yaslanýnca; ne çok zaman geçti özlemle, ardýmýza bakmaya belki de korkarýz. Yeni güne selamlar yollayýp, pencere önünde dünyaya kanat gerince sabahleyin, tazelenir umutlarýmýz birden. Avucumuzda, harmanlarýný oðuþtururuz huzurun.

Arzu ettiðimiz günlere ermek için; sonsuz adaletin sabrýna ebediyen meylettik. Ve 'caymak' hissesi çýkarýldý hesabýmýzdan.

Dinle!
...
Ýnliyor dindiremeye çalýþtýðýmýz ses. Çevirip yönümüzü ona doðru bakýnca; mahzundur. Yýllanmýþ sükûnet içerlemekte. Ve bak! acemi duruþuyla, usta gözyaþý döküyor ses. Hiç böyle hüzünlenmemiþti bilirim. Kendisiyle kaldý kalalý efkârlanmakta ve sürekli yakýnmakta dostluktan yana. Hani bir dokunur diye lisanýmýz, hani bir sýmsýký sarýlýrýz diye. Sessizliðin kralý, tahtýndan kalktý, endiþedeyim. Bir gece daha kucaðýmýza düþtü düþecek kahrýyla. Yýldýzlar ellerimize dökülecek.

Ýkimizde gayretli. Bir o kadar da umudu yüreðimize sýrtladýk. Yolumuzdaki, bizi düþürmeye hevesli çapullara meydan okurcasýna bakýþlarýmýz cesaretli. Mühürlü geçitlerin anahtarlarý gizlenmiþ zirveye kilitli hýrsýmýzda. Ýllaki engellerle baþa çýkmalý, amacýmýz olan o noktaya eriþebilmeli cüretkâr adýmlarýmýz. Zorluklar devam ettikçe, mücadelemizde devam etti. Durmadýk ve yýlmadýk yýldýrsakta. Her þeyin tamam olduðu kanaatine kapýlýp, tedbirsiz ve önlemsiz kalmadýk. Ýkimizde heybetli.

Herkesin, gönlünü dayayabileceði bir dosta ihtiyacý vardýr, onun omzuna baþýný koyup kaygýsýz kalacaðý biri iþte. 'Yaþamýn' kendi payýnda tükendiðini düþündüðü anda, yaþama dönmesindeki 'neden' olarak gösterebileceði biri. En güzel bahanedir bu yaþamak için. Evet, keþfedilecek dostluðun esrarengiz mücevheri. Bizim keþfettiðimiz gibi. Birileri daha bulacak, birileri daha bulunacak, ve buluþacak denizlerle martýlar.

Önemsedikçe mutluluk býrakmaz yakamýzý, býkmadýkça hýrçýnlaþýr bencillik. Ýkimizde el ele vermeliyiz, el ele verilmeli. Sessizlik; daima bir þeyler hatýrlatýr çaðrýsýndan yoksunlara. Duyuyor mu muhataplarý, aðýtlarý görüyor mu? Sen ve ben, sayýklayan sessizliðin, der misin "dindirebilmiþizdir" az da olsa inlemesini?

Susuyorum, þimdilik; sessizlikte barýnýr sesim, ölümsüz olur. Ancak hayattan giderken "elveda" derim; taþýdýðým ne varsa bende hayata ait, hepsini bir bir terk ediþim olur. Bir seni unuturum kendimde. Ýyi ki hatýrlarým o gün seni unutacaðýmý. Ey dost! Bu seni ilk unutuþum olur.