BAÞIN SAÐ OLSUN ÞEHÝT EÞÝ...
Bir gazete sayfasýnýn kocaman puntolarýnýn arasýna sýkýþýp kalan bir resim. Ýki siluetin mutluluðu sinmiþ sanki fotoðrafýn derinliðine. Geleceðe dair umutlarýn pembe rengi, gökyüzünün düðüne þahit þenlik mavisini hissedebilmek öyle kolay ki kahkahalar atan gözbebeklerinde...Haberin kara bir ses gibi benliðimize kazýdýðý ölümle hiç örtüþmeyen bir bahar havasý iþliyor iliklerimize bir gazetenin soluk çizgilerinde.

Gencecik bir kadýn düþtü gözümün önüne bir fotoðraf karesinden. Sevdiðiyle paylaþacaðý kocaman bir yaþamýn pýrýltýlarý yerleþmiþ gözbebeklerine. Gelinliðinden daha beyaz, gelinliðinden daha saf düþleri. Kenetlenen bir geleceðin simgesi birbirinin avuçlarýnda eriyen parmaklar.Gençliðin önünde durulmaz coþkusunun verdiði enerjiyle, sanki fýrlayýp çýkacaklar gibi bir fotoðraf karesinden...Yitirilen bir geleceðe inat, asla yitirilmeyecek bir geçmiþin sahibi bu iki gencecik insan...Asla yok olmayacak, asla yýpratýlamayacak, asla zamana yenilmeyecek bir aþkýn ölümsüz ev sahipleri...


Ýki insanýn, dünya üzerindeki aþka ortak milyarlarca çiftten sadece birisinin hikayesi belki bu. Yarým kalan, tamamlanamayan ve eksikliði yürek yakan bir yarým kalmýþlýk hikayesi...Kýrýlan, dökülen, parçalanan bir bedenin ; paramparça bir yürekteki izlerinin sýzýsýnýn öyküsü. Yolun baþýnda genç bir kadýnýn, yolun sonunda yaþlý ve yaslý bir acýya dayanmasýnýn öyküsü belki bu...

Bu pýrýl pýrýl gencecik iki insaný tanýmadým hiç. Ne seslerini duymuþluðum, ne yüzlerinde tanýdýklýðý buluþturmuþluðum, ne de anýlarýmda veya anýlarýnda yer bulmuþluðum var. Ama yaþanmýþlýklarýna tanýk olmaya gerek yok onlarý anlayabilmek için. Benim için aþýk iki insanýn öyküsü bu. Acýlara uzak, ama acýyý anlamaya uzak olmamanýn iç yakan döngüsünde bir seyirciyim ölümün kýyýsýndaki aþka...

Kaybetme korkusuyla yaþamanýn ne demek olduðunu bilen bir kadýným sadece. Üniformalarýný giyip göreve, operasyona giden binlerce askerin eþi gibi gecenin güne, günün geceye kavuþmadýðý zaman dilimlerini yaþamýma ekleyen bir kadýným. Yüzünde sahte güçlü kadýn gülüþlerini bir maske gibi taþýrken, yüreðinde küçük bir çocuðun herþeyini yitirme korkusunu saklayan bir kadýn...Çýðlýklarýný sessizliðiyle örten bir kadýn...Umudu aþýlamak isterken canýnýn öbür yarýsýna, caný çok hem de çok yanan bir kadýn...Bir kadýn, sadece sevdiði adamý, bilmediði bir dünyaya gönderen kadýn. Gözbebeklerinde göremezsiniz yaþadýðý gelgitleri bu kadýnýn. Güçlü olmak, güçlü durmak zorundadýr yarýnlarýna karþý. Asker eþi olmanýn yüklediði tüm sorumluluklarýn getirmesi gereken kamburu göremezsiniz sýrtýnda. Yüreðiyle, onuruyla, umuduyla dimdik uðurlar eþini bilmediði yarýnlara...


Pek çok insanýn, sadece cilalý kabuðunu gördüðü bir dünyanýn çekirdeðinde yaþananlarýn küçücük bir özeti bu yitiriþ. Hani pek çok insanýn çok özendiði sahte ýþýltýlý bir dünyanýn gerçek yüzü bu iþte. Orduevlerinde eðlencenin tavana vurduðu zannedilen muhteþem balolarýn müziðidir aslýnda yitirme korkusu...Deniz mavi deðildir hiçbir askeri kampta. Yitirme korkusudur rengi - ki -sadece bizlerin görebildiði... Güzelleþtirirken bedenimizi bir askeri tesiste, yitirme korkusu siner tenimizin her yerine. Kaybetme korkusuna mahkum ürkek kadýnlar yaþar bu ülkede bir yerlerde... Acýnýn en koyu renginde tadarken ölümü, “ gurur duy, sen þehit eþisin” denen kadýnlar. Bir fotoðraf karesinden, bilmediði geleceðine inat neþeyle gülümseyen, gözyaþlarýný yarýnýna akýtan, hatta akýtamayýp saklayan kadýnlar...Týpký Þehit Teðmenin eþi gibi, eþi kadar asker yüreðe sahip kadýnlar...Baþýn sað olsun genç ve güzel kadýn...Daha fazlasýna yetmiyor gücüm. Süslü kelimeler hafifletmez acýný. Sadece þunu bil gencecik þehit eþi; yangýnýnýn alevi pek çok yüreði alazladý...Baþýn sað olsun...


Funda BÝLGÝLÝ