Eylülde tanýmýþtým seni; çocukça sevinçlerin gölgesi vardý gözlerinde.

Yaðmurlu bir gündü buluþmamýz. Saçlarýmýzdan damlayan yaðmur damlalarý gözlerimize, oradan burnumuza akýyor, dudaklarýmýzý ýslattýktan sonra çenemizden yere düþüyordu. Kim bilir belki de yüreðimizdeki acýlarý da siliyordu; farkýnda deðildik.

Aþktan yana, ayrýlýklardan yana, hüzünlerden yanaydý sohbetlerimiz. Mevsimi olmayan bir aþkýn, ayrýlýklarla insaný nasýl yaktýðýný ve hayata bakýþlarýný, anlatýrdýn... Ortak zamanlarda ve mekanlarda görüþtük seninle bir süre, yaþamýn ayrýntýlarýnda; farkýnda olmadýk içimize aktýðýmýzýn.

Anlamýþtým kalýcý olmadýðýný; yeni yollara kendini vurma isteði vardý yüreðinde. Hiç haberim yokken gidecektin bir gün, veda bile etmeden. Yokluðuna alýþmak korkutuyordu beni, ardýndan geçecek olan günler, aylar ve yýllar yokluðunu daha da büyütmek dýþýnda bir þey býrakmayacaktý bana.

An’larýmýz oldu seninle yaþamý bölüþtüðümüz... Yüreðinin bir yarýsý bendeydi, diðer yarýsý bilinmeyen dünyalara dönüktü...

Hatýrlar mýsýn, ikimizin bir þarkýsý vardý, sözleri Nazým Hikmet’e ait:

“Seviyorum seni
ekmeði tuza banýp yer gibi
geceleri ateþler içinde uyanarak
aðzýmý dayayýp musluða su içer gibi.”

Onur Akýn’ýn sesinden bu dizeleri dinlerken baþka dünyalara açýlýrdý kapýmýz. Ve bu þarkýda, sevgi bize ne çok yakýþýrdý.

Yine böyle bir eylül gününde sessizce kalkýp gitmiþtim yanýndan; yaðmur yaðýyordu dýþarýda, yüreðimde bir kýrgýnlýk... Gitmeden; senin hala kutsal bir emanet gibi sakladýðýný yýllar sonra bana mektubunda yazdýðýn þu dizeleri býrakmýþtým sana:

'.....

Yaþanan bir an’dan geriye kalan
siyah beyaz bir fotoðraf.

.....'*


* Eylül Yaðmurlarý adlý þiirimden.