Bu sabah internetten gazete okurken Banu Tuna’nýn yazýsý çekti dikkatimi. “Pasaj Markiz yanlýþ seçimlerin kurbaný oldu” yazýnýn baþlýðý böyleydi ve Banu Haným tam da candamarýndan yakalamýþtý konuyu.
“Maðaza sahiplerinin hepsi yaptýklarý konuþmalarda, Markiz ile Beyoðlu’na sýnýf atlatacaklarýný, Etiler veya Niþantaþý’ndan A sýnýfý müþteriyi getireceklerini, varlýklý, üstün tabakadan insanlara hitap ettiklerini, pasaj sayesinde Beyoðlu’na çýkmaktan artýk kimsenin korkmayacaðýný söylemiþlerdi.” diyor yazýsýnda.

Gerçekten de açýldýðý ilk günden beri nefret ettim Pasaj Markiz’den sýrf bu okuduklarým nefret etmem için yeterli sebepti. Ömrünün hiç azýmsanmayacak bir kýsmýný, ilk gençliðini Beyoðlu’nda geçirmiþ bir Beyoðlu aþýðý olarak fena halde dýþlanmýþ hissettim kendimi. Hatta “Beyoðlu elden gidiyor mu lan yoksa?” gibi salak bir korku da duymadým dersem yalan olur. Beyoðlu bizim gibiler için ev gibidir. Evimizdeki huzur vardýr burda. Ben Ýstiklal Caddesi’ni eski bir evin dev avlusuna benzetirim. Kýþýn ýlýk, yazýn serindir. Yaðmurda yürümek ayrý zevk, karda yürümek ayrý zevktir. Biz Beyoðlu aþýklarý caddesinde yürüyüp, ara sokaklarýna girer çýkar, eski evlerini gözlerimizle okþayarak dolaþýrýz bu büyülü mekanda. Tam bir evliya ruhludur. Sokak çocuklarý, dilencisi, serserisi, öðrencisi, satýcýsý, bürokratý hepsi kendine bir yer edinebilir Beyoðlu’nda. Belki de ülkenin baþka hiçbiryerinde yanyana gelemeyecek insanlar, dirsek temasýyla yürür burada. Ve Beyoðlu’nun ruhundan mý, büyüsünden mi, neden bilmem ama saat kaç olursa olsun kimse kimseyi rahatsýz etmez.

Pasaj Markizi kuranlarýn bu ruhu anlayamadýðý besbelli. Ve ne mutlu bize ki; vaadettikleri kalabalýklarý çekemediler Beyoðlu’na. Markiz Pastanesi’nin ismini kitaplardan okumuþ ve þimdiye kalmadýðýna hayýflanmýþtým zamanýnda, kimbilir ne güzel aþklara evsahipliði yapmýþtý? Sýrf bunun hatrýna açýldýktan bir süre sonra gitmiþtim pasaja, pastane zaten kapalýydý, buraya kadar gelmiþken pasajý gezmemek olmazdý. Ýlk defa Beyoðlu’nda bir mekana girerken dedektörlerden geçtim, kapýda korumalar, içeride ise buz gibi bir hava vardý. Giriþ kapýsý tam bir sahne konumunda, salak dedektörlerden kurtulup içeriye adým attýðýnýz anda, içerde kaç kiþi varsa hepsi size bakýyor. Tam bir piyasa mekaný, Etiler ve Niþantaþý gençliðine uygun yani. Pasajýn her iki tarafýnda da kafeler var. Süslü püslü tipler karþýlýklý oturup birbirlerini kesiyorlar.
Girdim, podyumda yürür hissiyle bu salak kalabalýðýn arasýndan geçip üst kata çýktým, üst katta in cin top oynuyor, tamamen ölü bir nokta, herhalde gündüz açýk olan maðazalara ayrýlmýþ. Beyoðlu’nda ölü noktalara yer yoktur, ben gecenin 11:00’inde hiç aklýmda yokken alýþveriþ ederek eve gittiðimi bilirim. Bu da belki pasajýn kaderini belirleyen bir diðer yanlýþtý. Bu maðazalarýn tamamý giyim kuþamla ilgiliydi. Beyoðlunun her pasajýnda bir sahaf, kitapçý olur ve pasaj kapanana kadar açýk kalýr. Ama tabii ya burasý elit bir mekandý di mi, ne iþi var kitapçýnýn, sahafýn.

Herneyse Pasaj Markiz Beyoðlu’na yakýþmadý ve tutunamadý. Þimdi de butik otel yapmayý düþünüyorlarmýþ. Tabii canýýýým, açmýþken butik olanýndan açsýnlar. Aþaðýsý elitliklerine yakýþmaz zaten.