Kocaman bir guguklu saat, divanın üstündeyim, başımı kaldırıp dev kozalaklara bakıyorum, o kadar büyükler ki, ellerim uçlarında minicik kalıyor ve ben o kozalakları bir türlü tutup çekemiyorum. Büyük bir evin içinden çıkan zincirlerin ucunda sallanan kozalakları, kırmızı çatısı ve kırmızı penceresi olan kahverengi o koskocaman güzel eve hayran hayran bakıyorum. Çok yüksekte. Parmak uçlarımda yükseliyorum ve işte, o hiç unutamayacağım an; küçücük bir kuş çıkıyor, ‘guguk guguk’ diye öterken, geri geri gidiyorum şaşkınlıkla, arkaya, bir boşluğa düşer gibi oluyorum ve yaşam başlıyor...

Annemin söylediğine göre Palabıyık Amcanın kiracısıymışız o günlerde. Biz o evdeyken babam cezaevinden çıkmış. Annem o guguklu saati hatırlamama hep şaşardı, “Belki daha sonra anlatılanlardan aklında kalmıştır.” derdi, çünkü iki yaşındaymışım henüz. Palabıyık Amcaların çok iyi insanlar olduğunu anlatmıştı annem. Babam cezaevindeyken tam on altı evden taşınmak zorunda kalmışız bir senede. En son taşındığımız ev onlarınmış. Polis gelip soruşturma yaptıklarında, diğer ev sahiplerimiz gibi, evden çıkmamızı istememişler. Yaşlı bir karıkocaymış, beni de torunları gibi severlermiş.

Doğduğum evde, ben henüz üç aylıkken olmuş baskın. Annem “Sabahın beşi yada altısıydı.” derdi. Kapı yıkılırcasına çalınıyormuş, sokak polis arabaları ve polislerle doluymuş. Hızla annemi itip içeri girmişler, her yeri dağıtmışlar, benim bebek yatağımı dahi kesip içine bakmışlar, bütün kitapları, notları toplamışlar, hatta annemin babama nişanlıyken yazdığı mektupları bile. Annem odada iki polisin eşliğinde geceliğini çıkarıp, giyinmek zorunda kalmış, babam kelepçelenmiş ve götürülmüşüz.

Babam her şeyi inkar etmiş, ta ki son zamanlarda arkadaş olduğu, yoksul bir kulübede yaşadığına inandığı, Ahmet adındaki bir işçinin, aslında polis ajanı olduğunu ilk soruşturmasında öğrenene kadar. Altı çocuğu ile o kulübede yaşadığını sandığı dava arkadaşına yeni diktirdiği paltosunu vermiş. “Kendisi eski bir pardösü ile kışı geçirdi” derdi annem, “Ankara kışları çok ayaz olurdu...”

O günlerden iki fotoğraf vardı, siyah-beyaz. Birinde annem ile ben, birinde yalnız ben. Kucağımda oyuncak bir köpek tutuyorum, parmağımla da bir şey gösteriyorum, şaşkın, soran bebek yüzümle. Resmin arkasında bir damga vardı “Cezaevi - Görülmüştür” diye. Annem daha sonra karalamıştı o damgayı. Bir yaşıma bastığımda çektirmişiz, babama göndermek için. Resimde annem o kadar güzel ki, saçlarını özenle kestirip taramış, dudaklarına ruj sürmüş, bana da daha enstitüde talebe iken diktiği ipek bir bebek elbisesi giydirmiş. Masum, genç ve hüzünlü bakıyor, kucağında çocuğu. Babamın bizleri düşünüp üzülmemesi için gülümsemiş. “Oysa...” derdi, “O zindanlarda yatıyor diye taşlarda yattım.” İlk altı ay hangi cezaevinde olduğunu bile öğrenememiş, birde ‘komünistleri kesin asacaklar’ söylentisi varmış etrafta. Çalıştığı bankadan sürekli raporlarla, izinlerle, bana bakacak birilerini arayarak geçirmiş aylarını. Her zaman iş arkadaşlarını minnetle anardı. “Fatma’nın uzaktan yakından siyasetle ilgisi yoktur, kocasının faaliyetlerinden habersiz, kendi halinde biridir’ demeyip de, ‘şiirler, hikayeler yazan, yardım faaliyetlerinde görevler alan, romantik, duygusal biriydi’ deselerdi, beni de içeri alırlardı” derdi. On iki ayda on altı eve taşınmak, bazen bir ay bile oturmadan yollara düşüp ev aramak, “Çok zor bir yıldı.” derdi annem. Her eve taşındığımızda sivil polis soruşturması başlarmış. Ev sahipleri ‘Kusura bakma Fatma Hanım’ derlermiş, ‘Bizimde çoluk çocuğumuz var, mimleniriz falan’. Dedemde ilk seferinde, ‘Fatma’ demiş, ‘Bize gel kal derdim ama benim geride üç oğlum var, Demir başını yaktı, diğerleri yanmasın.’ “Tabi” demiş annem, “Siz merak etmeyin baba, ben başımın çaresine bakarım.” On sekiz ay bakmışız başımızın çaresine, en son Palabıyık Amcanın evine taşınana kadar. En uzun oturduğumuz ev o olmuş, o dönem. Polisin gelmesine kimse aldırmamış orda.

Guguklu saatin çaldığı günde gelmiş babam, ben tam yirmi iki buçuk aylıkken. Bir guguk kuşunun ötüşü idi mutluluk, ben şaşkınlıkla geriye düşerken, koltuk altlarımdan tutup, havaya kaldırıp döndüren, sonra öpücüklere boğan, bu koca kafalı, yakışıklı adam, benim babamdı, ilk hatıram.

x.x.x.