bir kurgunun iki öykücüsü gibi yer ve zamanın gurbetinde nehirler durdurmaya çalışırdık
hayatın akıntısında orta yerden sınırlara sürüklenmemek için birbirimize tutunurduk.bir gün öyle bir bıraktık ki bu davayı,sınırlara daha bir yaklaştık istemeye istemeye.
kanırtarak kendimizi ve birbirimizi sürüldük magazinsel sohbetlere.giysiler konuştuk,giysiler konuşturduk.
dilimize yalan sürülmüştü bir kez.tadını sevdiğimiz her günaha böylesine sadık kalamamışken,vicdan bükmüşken haksızlıklara,en körpe umutları sattık yalana.
eylemlerimiz duvarda kaldı,boyalarımız yüzlerimizde.

savrulduğumuz,dağıldığımız,söz söz çözüldüğümüz aşikarken birbirimizden sakladığımız,sakındığımızdan çok daha fazlası mı?
pusunun siperine yatılmıyor başımızı kaldırmamız gerek.inanca dokunaklı değil de ince imanları çekmeliyiz sineye.acıyarak,acıtarak nereye kadar tutabiliriz özgürlük kuşunun kanadını?
kendimi,seni,halet-i ruhiyesini bende bulanları,bulduklarımı bu mahrumiyetle ne kadar oyalayabilirim?

yoksunsam esir değilim
sahip değilsem
köle de değilim

karartılan,içine oyundan duvarlar örülü zindanlara kapatılsaydım sana sitem büyütmezdim.şimdi sen;kendimi bana bağlatıp kafamı aklımla patlatmamı istiyorsun.

çok mu cüretkar görünüyorum?
sen böylesi cesaret büyütecek kadar zekanın sınırlarına hakim misin?
kaldı.
geride yine de şakıyan,bundan gocunmayan ve erinmeyen bülbül yürekler kaldı.
yitti...
goncası dikenini kanatan nice aşk yitti bülbülün melankolisiyle

adı konmamış iki hikayeci ,kurguyu anlatmaktan sıkıldığında,kendisini mi anlatır?
seni yazandan bağımsız kalabildiğin kadar suça dönersin yüzünü.

nehirlere karşı koymaya çalışırken hiç aklına geldi mi yel değirmenleri?
gör ne kadar ustaca büyülemişiz okurları
gör işte!
hikayemin sakini bize komşu değil yoldaştır.