şair olduğum zaman
bir rüzgar eser kavaklar arasından.
türküsünü duyarım kuşların,arıların
selamını gtirir bana
denizli'nin izmir'in aydın'ın...

şair olduğum zaman
yarılır gökyüzü, bulutlar geçer başımdan
gözlerime dolar yağmur, kar
karla yıkanırım sabah akşam...

şair olduğum zaman
bir fırtına kopar içimde
yerinden kalkar masalar, sandalyeler...
kitaplar kelebek olur, döner çevremde.
insanları benzetemem ne iyiye, ne kötüye
hepsi tutmuş ölümün ucundan
sürüklenip giderler dönülmeyen denize...

şair olduğum zaman
yüreğim büyür nedense?
doldururum içine aklıma ne gelirse...
ben doldururum, o büyür...
büyüdükçe gökyüzü olurum,
ufacık odamın içinde.